Saklambaç oynarken saklandığı yerde unutulma olayını yaşamayan var mıdır ya? Çocukluğun ortak deneyimlerinden biri gibi bence. Bazen fazla iyi saklanıyoruz sanırım. Çocuklar özellikle çok iyi değil midir bu konuda.
Kendini anlamak, çocukluğunu anlamaktan geçiyor. Bazen o kadar uzun zaman unutuyoruz ki kendimizi saklandığımız yerde, geri dönmek korkutucu. Çok mu zaman oldu? Benim bildiğim şeyleri bilmeden ne yaptın, nasıl baş ettin. Her şey için kendini mi suçladın?
Yeniden deneyebilir miyiz?
Özür dilersem tekrar en baştan başlayabilir miyiz?
***
Haftanın bir gününü verebilir misin bana,
Sakin bir gün olsun, biraz dinlenmem lazım.
Trafik daha suskun, gökyüzü bulutlu.
Alçak bir notadan konuşursa dünya, belki kendimi duyarım.
Takvimin kenarında unutulmuş bir ay tek ihtiyacım,
Kimse beni aramaya gelmesin bir süre.
Gözlerden uzak bir köşeye saklanacağım.
Biraz zaman ver bana, on ikiden say geriye.
Bir yılı çekip alabilseydim eğer bütün ömrümden,
Her dakikasını kendimi bulmak için harcardım.
Gözlerini yum ve söyle, hangi yılda saklandın,
Sormaya korkuyorum, yoksa geç mi kaldım?
Mürekkep lekeleri bıraktım, tutunduğum her yere.
Nerede olduğumu öğrensen, belki beni anlardın.
İstediğin buysa eğer oynayabilirim seninle,
Eskisi gibiyim hala, sadece biraz paslandım.
