Olaylar biteli neredeyse 10 gün olmuştur. Ev oldukça sessizdir çünkü Neslihan yaşadığı son olaylardan sonra kimaeyle pek bir şey konuşmuyordur. Rüya ve Yaman Şebnem ile ilgilenirken,Neslihan'ı ihmal etmemeye çalışıyorlardır. Serhan iki kadının üstünde de oldukça etkileyici bir hasar bırakmıştır. Şebnem'in bebeğini son anda kurtaran Neslihan, Yaman onları bulduğunda üstü başı kanlar içinde ve bitikti. Şebneç anında hastaneye götürülürken, Neslihan eve gitmek istediğini söylemişti. Eve güldikten sonra da Selçuk komserle bir kaç konuşma yapmış ve Serhan'ın tutuklanmış olduğundan emin olmuştu. Güven bile kadına nasıl yaklaşacağını bilmiyordu.
Çocuklar salonda oturmuş yine bir akşam yemeğine nasıl annlerini getireceklerini konuşuyordur. Kadın resmen bütün yaslandığı omuzları kaybetmiç,güveniyorum dediği herkesten birer darbe almıştı. Şebnem'in,senelerdir arkadaşım dediği kadının aslında ne kadar farklı bir insan olduğunu görmüştü. Ağır geliyordu artık her şey kadına. Son aylarda olan her şeyi sanki içine atmış ve artık baş edemiyordur. Babası, Güven, Çocuklar, Serhan, Şebnem ve başka şeyler...
ALAZ: Bu fikir bana pek sevecen gelmiyor ama acaba doktoru mu çağırsak? (Çaresiz bir şekilde bir şeyleri gevelemiçti. Bakışlar anında Alaz'a dönmüştü)
ÇAĞLA: Alaz..
RÜYA: Bence Alaz haklı. Neslihan teyzeye şu an iyi gelecek tek şey ona asla sırtını dönçeyecek biri. Sonuçta hepiniz bu hareketi zaman zaman kadına sergilediğinize göre (İmalı bir ses tonuyla) geriye bir tek Güven abi kalıyor.
YAMAN: Arayayım mı babamı? (Doğerleirne bakar onay bekler gibi)
Alaz ve Çağla olumlu bir tepki verdiklerinde gülümser ve hemen telefonu cebinden çıkarır.
ÇAĞLA: Şey mi yapsak? Biz Rüya ile annemi bir kaldıralım. Haızrlayalım. Güven be-abi de gelinxe bir dışarı mı çıkarsa annemi. Kaç gündüe bir kaç saat hastaneye ve bahçeyü çıkmak,tabi dedemlerin mezarlıkta var,dışarı çıkmadı. (Yaman kardeşinden gelen teklife oldukça şaşırır)
YAMAN: Annem kızmaz mı? (Hafif korkuyka)
RÜYA: Kızdırmadan hallederiz biz. Bence çok iyi bir fikir. Ev üstüne üstüne geliyordur.
ALAZ: Aynen.
Yaman babasını arar ve küçük plamlarını hzıla anlatır adama. Aklında zaten böyle bir plan olan ama hem Neslihan'ı zor duruma sokmamak, hem de daha yeni yeni toparlanan çocuklarla zıtlaşmamak için bekliyordur adam. O slrada Rüya ve Çağla Neslihan'ln odaslna yönelmiştir. Neslihan yastığına sarılmış yatıyordur. Gözleri kapalı değildir ve sadece pencereden gözüken manzarısını izliyoedur. Aklındaysa her seferinde farklı farklı anlar canlıyor, her anın sonunda kendine 'Neslihan sen nasll bu kadar aptal olabildin?' Sorusunu soruyordur.
ÇAĞLA: Anne uyanık mısın? (Merakla kafasını içeriye sokar Çağla) bir şey söyleyecektim de, yani Rüya ile söyleyecektik.
NESLİHAN: Önemli bir şey mi kızım? (Yorgundu kadının sesi)
RÜYA: Şey Neslihan teyze. (İçeriye girerler) Biz diyorduk ki,böyle üçümüz dışarıya mı çıksak? (Neslihan arkasını dönerken kızlara bakar,sırtınl doğrultue ve yatağın başlığına yaslar)
NESLİHAN: Beni bırakın,siz çıkın kızım. (Abajuru yakar) Benim pek enerjim yok. (Çağla annesinin hemen yanına otururken, Rüya da ayakucuna geçer)
ÇAĞLA: Anne hayır,birlikte çıkalım işte. Yemek yeriz,hava akırız biraz. (Kadın kızına bakar)
NESLİHAN: Çağla..
ÇAĞLA: Hem demiyor muydun? Anneyim diye bir şey yapamam ben diye, içte böyle kadın-kadına bir şeyler yapalım. (Rüya'ya bakar destek bekleyerek)
RÜYA: Evet,hem bizimde çok ihtiyacımız var. (Dudaklarını hafifçe büzer masum bir suratla) Lütfen,Neslihan teyze.
ÇAĞLA: Bak söz veriyorum,sıkıldığın an eve döneceğiz. (Aynı şekilde bakar Neslihan'a. Kadın yorgun bir şekilde tebessüm eder)
NESLİHAN: Peki. (Derin bir şekilde nefes alıp- verir) Siz istiyorsanız,kırmayayım sizi. Sadece duş almam gerekiyor,biraz bekleyeceksiniz.
