10

135 6 0
                                    

၁၉၇၀ ခုနှစ်က အလိုလိုက်ခံထားရသော ဇနီးလေး

အပိုင်း ၁၀

                          
  "ဥ!" ရှောင်းဝူနှင့် ရှောင်းလျို မျက်လုံးများ ‌အရောင်တောက်လာပြီး‌ ရှောင်းလျို ကျန်းထျန်ကို မော့ကြည့်ကာ နားမလည်သဖြင့် မေးလိုက်သည်။"ဒီဥက ဘာလို့ အရမ်းကြီးရတာလဲ!?"

                           
ရှောင်းဝူ ရှောင်းလျိုမေးခွန်းကို ကြား၍ ခေါင်းမော့လာကာ ကျန်းထျန်ကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးများနှင့် ကြည့်နေလေသည်။

                        
ကျန်းထျန် တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။ "ဒါက ဘဲဥ"

                         
"ဘဲဥ?!" အမွှာနှစ်ယောက် သူတို့ပါးစပ်ကို အုပ်၍ တိုးတိုးမေးလိုက်သည်။ "ဘဲဥက ကြက်ဥထက် ပိုကြီးတာလား? စားလို့ရောရလား?"

                         
"စားလို့ရတာပေါ့" သူမမှာ အရသာရှိသော ဆားငံဘဲဥများလည်းရှိသည်။ အခုထုတ်ရန် အဆင်မပြေသေး၍သာ။ "ဘဲဥကို ကြော်စားလို့လည်း ရတယ်။ ဆားစိမ်‌ပြီးတော့ ဆားငံဘဲဥ လုပ်စားလို့လည်းရတယ်။ ရှောင်းဝူနဲ့ ရှောင်းလျို ဘယ်လိုစားချင်လဲ?" ဘဲဥက ဒီနေရာတွင် ခေတ်မစားပါ။ ဘယ်မိသားစုမှလည်း ဘဲမမွေးကြပါ။

                        
မြို့စျေးတွင်သာ ဘဲဥရောင်း၍ ကလေးနှစ်ယောက် ဘဲဥကိုမြင်လည်းမမြင်ဖူး စားလည်းမစားဖူးကြပါ။

                             
ကျန်းထျန် ဘေးမှာကြွေကျနေသော သစ်ရွက်ကြီး၂ရွက်ကို ‌ကောက်လိုက်ပြီး ဘဲဥ၁၂လုံးကို တစ်ဝက်ခွဲကာ ထုပ်လိုက်သည်။ သူမ ကလေး၂ယောက် တံတွေးမျိုချသံကြား၍ ကလေးတွေ စားချင်သည်ထင်၍ မနက်ဖြန် ‌ကြော်ပေးမည်ဟု ပြောရန်ပြင်လိုက်စဥ် ရှောင်းလျို ပြောသည်ကို ကြားလိုက်သည်။ "‌ကျွန်တော်က ဒီနေ့ပဲ အသားစားပြီးပြီ။ ထပ်မစားတော့ဘူး။ အမေနဲ့ အစ်ကိုတွေအတွက်ပဲ သိမ်းထားလိုက်ပါ!" ရှောင်းဝူလည်း ခေါင်းညိတ်သည်။

                         
ယောင်္ကျားလေးများက မိန်းကလေးတွေထပ် စကားပြောတတ်သည်မှာနောက်ကျသည်။ အမြဲတမ်း ရှောင်းလျိုသာ အမွှာလေးတွေကိုယ်စား ပြောလေ့ရှိသည်။

၁၉၇၀ခုနှစ်၌ အလိုလိုက်ခံထားရသော ဇနီးလေးWhere stories live. Discover now