Ve lütfen yorum yapmayı unutmayın keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 1: Kaza ve Kaçış
"Kader, hayatın yazılı olmayan kitabıdır, ancak biz de o kitabın yazarlarıyız."
⏤͟͟͞͞★
Uykumdan adeta şok geçirerek uyandım, yorganın altından fırlayıp oturur pozisyona geldim. Gözlerim daha tam olarak açılmadan, kapının eşiğinde beliriveren kız kardeşimin çılgınca gülümsemesiyle karşılaştım. Saçları darmadağınık, gözlerinden ise gözyaşları akıyordu.
Ellerine baktığımda bir elinde diz üstü bilgisayar, bir elinde ise buruşmuş mendile tiksintiyle baktım. "Ne oluyor kızım?" dedim şaşkınca. "Zemheriii! İnana biliyor musun, resmen canice ölürdü çocuğumu." Gözlerimi devirip, kendimi sırt üstü yatağa bıraktım.
"Sen değil miydin, 'ölüm bir son değil, bir başlangıç' diyen?" Siyah saçlarını omuzunun üzerinden arkasına alarak başını salladı, "Ama böyle olsun da istememiştim." Bir iki saniye düşündüm, "Kitabın sonunu değiştir istersen." Sonuçta yazar olan oydu, kitaba istediği değişikliği yapabilirdi.
Kız kardeşim bana 'mal mısın' bakışları atarken, "Bu kitap bir milyon okumayı geçti abi, finali bir gün önce yayınladım." Ona boş boş baktım, öfkeyle devam etti, "Abi, bak, finali değiştirmem."
O an ne yapacağımı şaşırmıştım. Kız kardeşim, bu kitabıyla büyük bir başarı elde etmiş ve bir milyon okuyucuya ulaşmıştı. Onun için bu hikaye sadece bir kitaptan ibaret değildi, aynı zamanda emeklerinin ve hayallerinin ürünüydü. Sonunda, onun kararına saygı duymak en doğrusu olduğuna karar verdim.
"Tamam, anladım." dedim, "Senin seçimin, senin hikayen. İstersen yeni bir hikaye yazabilirsin." Kız kardeşim, yüzünde hala bir miktar üzüntüyle, başını salladı. "Evet, belki de öyle yapmalıyım." dedi, yüzünde yavaşça bir gülümseme belirirken.
O an, kız kardeşimin yüzünde beliren o narin gülümseme içimi bir nebze olsun rahatlattı. Ancak bu rahatlama uzun sürmedi. Aniden, yüzündeki hüzünlü ifade yerini neşeli bir kararlılığa bıraktı. "Hadi beni yemeğe götür, depresyondayım ben." diyerek, cevabımı beklemeden odadan çıkıp gitti.
Onun peşinden koşar adımlarla ilerlerken, içimdeki hafif kızgınlık yerini kardeşime karşı duyduğum şefkate bıraktı. Evin dar koridorlarında yankılanan adımlarım ve yüreğimin hızla atan ritmi, kız kardeşimin ansızın değişen ruh halini anlamaya çalışırken birbirine karıştı.
