Saltanat-ı Murad

6. Bölüm: Vuslat

Beylerbeyi Sarayı:

Hümaşah sultan şehzade ibrahimi almak için tez vakitte bir plan kurmalıydı. Aklında bir şeyler tasarlamıştı.

Ayfere gizli geçitten şehzadeyi getirmesini emredecekti. Lakin çok riskliydi yakalanırlarsa hem saraydaki muhbirinden hemde şehzadeden olurdu.

Bir yandanda selimi nasıl çıkaracağını düşünüyordu. Lakin şehzadeyi kaçırmak bile daha imkan dahilindeydi.

*********
Yedikule Zindanları:

Şehzade selim kimseyle görüşemiyordu. Bizatihi sultan murad yasak koymuştu. Ağalarla konuşabilirdi fakat bunu da kendi istemiyordu.

Buradan bir an önce kurtulmak istiyordu lakin sultan muraddan da delicesine korkuyordu.

Neredeyse iki buçuk sene olmuştu buraya gireli. Zindanın saraydaki dairesinden farkı yoktu. Önüne sultan sofrası bile kuruluyordu. Tek sorunu güven duyulmaması ve dışarıya çıkamayışıydı.

Günlük tutuyordu buradaki günlerinden bahsediyordu. Koridordan bir ses geldi ve elindeki kalemi kağıdı bırakıp ayaklandı.

Ağa:
- Destuuur! Devletlü şevketlü sultan murad han hazretleri!

Kapısı açıldı ve selam durdu. Kardeşi de ona yaklaştı tam eğilip elini eteğini öpecekken kardeşi buna izin vermeyip sarıldı.

Sultan Murad:
- Nasılsın ağabey? Sağlığın sıhhatin yerinde mi? Sana nasıl davranıyorlar? Hürmette kusur ettikleri vakit söyle alayım kellerini.

Şehzade selim acı bir tebessüm sunup konuştu.

Şehzade Selim:
- İyiyim hünkarım.

Diyip kardeşinin sarılışına karşılık bile vermeden ayrıldı. Sultan muradın hemen gözleri doldu. Ağabeyinin yanına oturup ellerini sıkıca kavradı.

Sultan Murad:
- Ağabey bilirim kırılırsın bana. Lakin beni de anla sana kıymamak için bunu yapmaya mecburdum.

Şehzade Selim:
- Keşke atamızın hükmünü yok sayıp kıysaydın. Tutsak olmaktan iyiydi.

Sultan murad ve şehzade selimin aynı anda gözlerinden birer damla yaş düştü. Sultan murad eğilip ağabeyinin ellerine kapandı.

Sultan Murad:
- Deme, öyle deme. Ben sana kıyabilir miyim? Sen benim canımsın, kanımın, ağabeyimsin.

Şehzade Selim:
- Mustafa ağabeyimiz de atamızın canıydı, kanıydı, öz evladıydı, ağabeyimizdi. Peki ya merhum amcamız şehzade mustafa? Akıbetleri ne oldu? Ölüm.

Sultan Murad:
- Ben bu tahtta oturmadan önce kendime bir ant verdim hanedanımdan kimseye kıymayacağım diye. Ben zalim değilim, olmayacağım.

Şehzade Selim:
- İçinize bir şüphe katresi dahi düşse de böyle düşünebilecek misiniz hünkarım?

Sultan murad ağlamaktan helak olmuştu. Yaşlı gözlerle ağabeyine baktı. Uzun bir sessizlik oldu. Çünkü ikisi de biliyordu ki o şüphe filizi akla ya da kalbe düştü mü herşey olabilirdi.

*********
Topkapı Sarayı:

Hümaşah sultan saraya geleceğini mühim bir mevzuda konuşacağını yazmıştı. Sultan murad da bunu kabul etmişti.

Hümaşah sultan has odaya girip selam durdu. Sultan murad eliyle işaret verince hümaşah sultan doğruldu.

Hümaşah Sultan:
- Hünkarım dilerim ki sıhhatiniz yerindedir inşallah?