Morana•jikook

0.8

En çok canı bıçaklar acıtır zannedilirdi.En çok acıtan sözlerdi aslında.Ağızdan öylesine,hiç düşünmeden çıkan sözlerdir en çok acıtan.Fark edilmez karşıda ki kişinin canın acıdığı.Acısını içine atar,gece uykusuz kalıp ağlamak için.Sonra ki gün hiçbir şey olmamış gibi davranılır,sanki kalp kırılmamış gibi.Ama unutulmamalıdır ki tek bir sözle kırılan kalbi,hiç bir güzel söz onaramaz.

Bu döngüyü yıllardır gerçekleştiriyorum.Göz yaşlarım tükendi,göz pınarlarım kurudu.Ama insanlar kırıp dökmekten vaz geçmedi.Toplum çok acımasız.Özellikle kimsesizler için.

Derste bu düşünceler aklımı kurcalıyor.Çoğu zaman keşke yaşıtlarım gibi olsam diyorum.Arkadaşları olan,ailesi ile tartışsa bile araları iyi olan,en azından gelecek kaygısı olan,üzülse ağlasa bile onu destekliyecek insanların yanında olduğu bir genç olsaydım keşke.Konuşabilen biri olsaydım.Hayat daha güzel olurdu.

Mesela eve geldim mi annem gelip sarılır ve hemen üstümü çıkarıp elimi yıkamamı söylerdi.Mutfakta benim için hazırladığı yemekleri yedirip okulumun nasıl olduğunu sorardı.Onunla okulda ki hocaları çekiştirirdik.Akşam yemeğine kadar televizyon izler,babam eve gelince sofraya oturup sohbet ederdik.O patronunun ne kadar kötü bir olduğundan bahsederdi.Annemse ona katılır daha sonra akrabaların dedikodusunu yapardı.Okulumu sorar sınava sıkı çalışmamı tembihlerlerdi.Bir ihtiyacım var mı diye sorar beni düşünürlerdi.Yemekten sonra sofrayı toplamaya yardım ettikten sonra odama gider ders çalışmaya başlardım.Bir yandan telefondan grup sohbetinde ki muhabbete katılırdım.En sonda aileme iyi geceler dedikten sonrada uyurdum.

Kulağa ne kadar güzel geliyor.Küçükkende bunun gibi şeyler düşünürdüm hep.Babamın beni parka götürüp dondurma aldığı.Annemin beni okuldan aldığı...

Ama bunlar hiçbir zaman gerçekleşmedi.

Bu geçiş bölümü gibi bir şey normalde bu şekilde yazmam ilk kez yazıyorum umarım beğenmişsinizdir^^