"Ai Shiteimasu Atee"

CHAPTER 5: "Vera's Pain and Sadness"

<Vera's POV>

Meron talagang mga tao na swerte at malas...may swerte sa buhay, pero malas sa pagibig...meron rin namang malas sa buhay, pero swerte sa pagibig...pero sa sitwasyon ko? Naku, huwag niyo nang tanungin...malas ko sa buhay, malas ko pa sa pagibig...kaya swerte ko nalang kung makikita ko pa yung hinahanap ko...

~FLASHBACK - 19 Years old Vera~

Today is my first day of school as a Grade 11 student...sa wakas, senior high narin ako sa high school...finally, I can rest na pagkatapos ng 2 years...naghiwalay kami ng school ni Krystine dahil kukuha siya ng architecture and our school is not offering STEM kaya kailangan niyang lumipat...I had no choice again but to be left...

I took up TVL so I can get my national certificate afterwards because our school offers scholarship from TESDA...andami ko nang planong gawin ngayon...gusto kong grumaduate then take the NCII examination at TESDA, work for 2-3 years then go abroad...that was my plan...dahil gusto ko naring makita at makilala ang mga magulang ko at mga kapatid ko...

Upon remembering them, I started to get teary eyed again...

"Bakit kailangan pa nila akong iwan?"

"Bakit hanggang ngayon hindi pa nila ako kinukuha?"

"Bakit kailangan kong magsuffer dito ngayon?"

"Gusto ba talaga nila akong makasama?"

"Naaalala pa kaya nila ako na anak nila?"

"Ano ba talaga yung problema?"

Ito yung mga tanong na laging sumasagi sa isip ko kapag naaalala ko sila...some of them are answered, some, still not...

Kilala ako sa school namin bilang honor student...pero mas kilala ako bilang "Cold and Kind Lola's Girl"...Yes, you heard it right...sabi nila Lola's girl daw ako dahil napakamasunurin kong bata...well I must say, simula nung matrauma ako kung paano sila magalit nung 8 years old palang ako, naging tahimik na ako ever since...lagi ko nang sinusunod ang gusto nila lola at lolo kaya nasanay narin siguro sila...but they didn't realize na kinokontrol na nila ang buhay ko...gusto nila na kung ano sabihin nila yun lang ang gagawin ko...kapag sinabi nilang ganito ganyan, kailangan mong sundin kaagad...

" I never had the freedom of a kid because of my illness"

"I never had the freedom to do what I want dahil naging masyado akong masunurin"

"And I never had the freedom to tell them what I truly feel because I never felt heard"

Naging kampante sila na gagawin ko lahat ng gusto nila...and that made me who I am now...I only socialize when needed...yes I laugh and talk, pero makikita at mararamdaman mo yung pait at sakit kapag tinitigan ako sa mata ko...

We all introduced ourselves and the class started...okay naman siya...maingay lang yung klase namin, and I hate noise kaya iritable ako...but then, I had no choice dahil dalawang taon ko silang makakasama...ang hirap naman nito...pero naalala ko...

"Mas mahirap nung iwan ako ng magulang ko sa lola ko"

"Mas mahirap nung pinilit kong kayanin kahit binubully ako ng mga kaklase ko"