Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
"Hey, seni kurbağa suratlı! Kes şunu! Yazı bizimle Kovuk'ta geçireceksin." Fred, ben ona bir kez daha sinir bozucu bir bakış atarken, "kurbağa" sözcüğünü duyunca sindi, dedi. Adam şansını zorluyordu.
"Zencefilli kurabiye, sana zaten söylemiştim. Anneni bütün yaz boyunca rahatsız etmek istemiyorum!" Açıklamaya çalıştım ama Weasley ikizlerinin hiçbirinde bu durum yoktu. Yani onun yerine neden Lee'yi rahatsız etmiyorlardı? Lee'nin onların planlarına benden çok daha kolay uyması kaçınılmazdı.
"Annem dolu bir evi sever. Ayrıca Hermione ve Harry de yaz boyunca orada olacaklar. Bir tane daha fena olmaz." Yazın tamamını onlarla geçirmem için beni ikna etme sırası George'a gelmişti, gerçi bunun gerçekleşmesine hâlâ en az dört hafta daha vardı.
istenen yaz. "Merlin aşkına! Annenle babanın evi zaten tamamen dolu. Ben nereye sığabilirim, sizi aptallar?" diye sordum ve bunun onları susturacağına gerçekten inandım, ama
gözlerindeki haylazlığı gördüm, sahip olduğumu düşündüm
başka bir şey geliyor.
Merlin, kesinlikle şunu düşünüyor olamazlardı... "Odamızda yeterince yer var..." diye önerdi Fred, ben omuz silkerken, gülümsememek için yanağımın içini ısırıyordum.
Evet, bunu düşünüyorlardı.
Godric, kızarma yeteneğine sahip olmadığım için mutlu değil miydim? Ayrıca annelerini bu ikisiyle gerçekten aynı odayı paylaşabileceğime ikna etmeye çalışmalarını görmek hoşuma gitmez.
Mrs Weasley böyle bir öneriye çok kızardı.
"Sizi orada kabul etmekten büyük mutluluk duyarız." George sözünü tamamladı ve ben bir kez daha omuz silktim. "Biri diğerinden daha memnun olurdu ama yine de ikisi de memnundu."
"Siz ikiniz çenenizi kapatır mısınız, pislikler?" Elimi uzun kuzguni saçlarımın arasından geçirerek sordum ve ofladım. "En az bir haftalığına ailemin yanına gitmem gerekiyor. Pek umursadıkları söylenemez ama eninde sonunda senin evine gideceğim."
Fred ve George etrafımda dans edip ilahiler söylemeye başladılar.
Merlin, bu ikisi çok utanç vericiydi! Burnumun köprüsünü çimdiklemeden önce, en iyi arkadaşım demeyi sevdiğim iki salağa gözlerimi devirdim.
"Siz ikiniz olay çıkarıyorsunuz. Kes şunu"
İkisi de güldüler çünkü kırgınlığıma rağmen onları dünyadaki her şeyden daha çok sevdiğimi ikisi de biliyordu. Bunu gerçekten biliyorlardı ve bunu onlara hayatımın her gününde söylediğim için pişmanım.
