Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
★★★ "Bing, sadece dinle..." ikizlerden biri ortak salonda beni takip etmeye başladı.
"-bu dünyanın en iyi mücevheri," diye tamamladı diğeri.
Dönüp kollarımı çaprazladım ve onlara şüpheyle baktım. "Oh gerçekten şimdi?" diye sordum, genç çocuklara gözlerimi devirerek.
"Gerçekten öyle," diye yanıtladı George gözleri iri iri açılmış halde. Bana umutla bakan iki çocuğa gözlerimi kıstım. "Ah, peki," diye iç geçirip bileziğe uzandım. İkizlerin her biri şüpheci bir şekilde sırıttı ve Fred bunu benim için giydi.
Fred, "Dürüst olmak gerekirse Bing, bize güvenmediğini düşünürdün," dedi, kolunu omuzlarıma atıp benimle merdivenlere doğru yürürken. "Sana güvenmediğimden değil Weasley," dedim kolundan uzaklaşarak. "Ama bana verdiğin şeylere güvenmiyorum." Kısa bir süre gülümsedim ve merdivenlere yöneldim. Sabah Quidditch antrenmanını sormak için döndüm ama gitmişlerdi. Bunun yerine odanın diğer ucuna baktığımda onların Oliver'la konuştuklarını gördüm. İç çekip üst kata çıktım. Quidditch'in dışında yaşadığımı bilmiyordu, o halde ne anlamı vardı?
Yatmaya hazırlandım ve yurt arkadaşlarımın nasıl susacaklarını bilmemelerine rağmen uykuya dalmayı başardım. Bilekliğe şüpheyle baktım. Nasıl çalıştığını merak etmeden önce yurt arkadaşlarımdan biri bana bir not getirdi. Yatağa doğru giderken gözlerini devirerek, "Bu ikizlerden" dedi. Perdeleri çektim ve "Lumos" diye fısıldadım.
'Bing,
Şüpheci olduğunuzu biliyoruz. Ama dürüst olmak gerekirse kötü bir şey yapmadık. Bu bilezik size geleceğinizin nasıl görüneceğine dair en güçlü tahmini gösterecek. Hangi olasılıklara sahip olduğunuzu görmek istediğinizde asanızı ona doğru bastırmanız yeterli. Aksi halde sıradan bir bileziktir. En kısa sürede bizi bulun ve işe yarayıp yaramadığını bize bildirin. Şerefe!
- Gred ve Forge
Gözlerimi devirdim ve asamın ucunu tereddütle bilekliğe bastırdım. Anında bir yorgunluk dalgasına kapıldım ve aceleyle "Nox!" diye fısıldadım. kafam yastığa çarptığında.
***
Gözlerimi açtığımda odaya güneş ışığı sızıyordu. "Ne..." Etrafıma bakarken gözlerimi kıstım. Burası benim yurt odam değildi, kahretsin, evdeki odam bile değildi.
Tam giyinmeyi bitirdiğimde kapı zili çaldı. Kaşlarımı çatarak saate baktım. Saat sabahın onu, evimde kim var? Ayağa kalktım ve aşağıya indim, kilidi açtım ve kapıyı açtım. "Nasıl... ah." Oliver'ın kahrolası Wood'unun kapımın önünde durduğunu görünce aniden durdum.
Parlak bir şekilde sırıttı. "Mornin' Bing," dedi alnımı öpmek için eğilirken. Onu geri itmeyi düşündüm ama istediğim buydu, bu yüzden onu rahat bıraktım. "Hı...içeri gel sanırım," dedim ona, kapıyı daha da açarak ve yoldan çekildim. Şakacı bir tavırla gözlerini devirdi ve cevap verdi: "Erkek arkadaşını içeri almayacak mısın? Hadi kızım, benden hoşlandığını sanıyordum." Yanımdan geçerken bana gülümsedi.
