hayat bazen sizlere kısa ama güçlü oyunlar oynar fakat benim içinde olduğum oyun hem uzun hem de güçlüydü
karşımda duran armana şokla bakıyordum o ise sakin bir ifadeyle ama mutlu bir şekilde bakıyordu bana hızlıca armana doğru koşup ona sarıldım oda ellerini belime getirerek bana sarıldı
gözlerim dolu bir şekilde sarılmamı bitirerek geriye adımladım suratına dolu dolu baktığım için ağzından kızgın mırıltılar çıkardı ve
"sakın ağlama güzelim " dedi ve ellerini yüzüme koydu
"neden bana öldüğünü söylediler " dedim kırık çıkan sesimle
"çünkü herkes öldüğümü zannediyordu " dedi bense ne demek istediğini anlamadığım için yüzüne boş boş bakmaktan bir şey yapmadım
"onu ben kurtardım " dedi alina bu cümlesi gurur doluydu
"inan bana bedenini yerinde oynatmak çok zordu " dedi armana doğru
alaylı bir ses çıkarıp " o kadar kilolu değilim be alina"
"kilo değil ki " dedi "bu kas kilo değil "
arman cevap vereceği sırada peş peş olduğumuz sokağın önünden geçen arabalara dönmüştük
"hadi gidelim burası artık güvenli değil" dedi arman bende yavaşça kafamı sallayıp onu onayladım
"planın ne " dedi alina armana
arman cevap vereceği sırada alinaya dönüp
" atalay nasıl " dedim gözlerinin içine bakarak oda derin bir nefes almıştı
"şuan da iyi ama seni bulmak için tüm adamlarını peşine takmış durumda "
"eğer ki bu şehirden ayrılmazsak eminim ki seni bulması kolay olacaktır" dedi
"peki ya abim "dedim bu sefer armana dönerek
" şuan da tek bildiğimiz şey abinin italyada olması " dedi ve önüne döndü bu demek oluyordu ki hem atalaydan hem de diğerlerinden çekeceğim vardı
yavaşça armanın çıktığı binaya girdik içerisi rutubet kokuyordu fakat aldırış etmeyip yukarı çıkmaya devam ettik
" sen burada biraz dinlen benim yapmam gereken işlerim var biliyorsun " dedi ve evden çıktı alina ile tek kalmıştık
o ise yorgun olduğunu söyleyip bir odada dinlemeye gitmişti bende oturma odasında oturmuş dışarıyı seyrediyordum
bir süre sonra uykum geldiği için gözlerimi kapamıştım fakat mutfaktan gelen tıkırtı sesleri ile gözlerimi açmıştım yavaşça oturduğum koltuktan kalkıp mutfağa doğru yöneldim
mutfak ışığı kapalı olduğu için açık olan camdan içeri doğru gelen ışık dışında hiç bir ışık yoktu
ama takıldığım şey camın açık olmasıydı
bir anda elimden tutup beni tezgahın yanında ki duvara doğru iten kişi ile tam çığlığı basıyordum ki eliyle ağzımı kapatmıştı korku dolu gözlerle karşımda ki bedene baktım
"öyle kolay kaçabileceğini mi sandın " dedi karşımdaki beden "şimdi ağzını açacağım ama bağırmayacaksın " dedi ciddi ciddi
bende hızlıca kafamı tamam anlamında sağladım
"kimsin sen "dedim elini ağzımdan çektiği gibi
kafasında ki maskeyi çıkartıp bana baktı bu kişi mertti abimin beni evlendireceği adam
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KONTROL
Action"neden peşimi bırakmıyorsun " dedim kırgın bir şekilde "neden yapıyorsun tüm bunları " o ise bir kaç saniye sessiz kaldı ve soğuk çıkan sesiyle sorduğum soruyu cevapladı "babanın emanetisin asel " dedi "aynı zamanda bana aitsin " ...
