oryantiring turnuvası için gitti mücadelede ormanın derinliklerine giden bahar cinayete şahit olur onu gören çete lideri tarafından yakalanır ve dağ evine hapsedilir bahar katil çetesinin elinden kaçmak ister ama aşka yakalanır
Bu bölümü hem Bahar'ın hemde Cem'in ağzından dinleyeceğiz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar Akdemir / Sevgili Tutsak...
Gün:2
Umut bir insan bir ses olsaydı kesinlikle kapının arkasında ki polis ve onun 'açın kapıyı polis' diyen sesi olurdu.
Umut ağacımın yavaş yavaş dalları kırılıyordu hatta bazıları kırıldı ama şuan kapının arkasında ki polis umut ağacıma su oldu umut ağacımın dalları iyileşmeye başladı.
Benim için geldi polisler beni kurtarmak için beni bu cehennemden çekip almak için daha fazla yanmamam için.
Hiç düşünmeden kapıya doğru bir adım attım attığım gibi de Cem bileğimdentutup beni kendine çekti bir eliyle ağzımı kapatıyordu diğer eliyle belimden tutuyordu sımsıkı, elinde olsa beni içine çekerdi.
Onun eli vücuduma değdikçe iğreniyorum kendimden aynı on yaşındaki Bahar gibi.
Bu sefer umudum ayağıma kadar gelmişti geri tepemezdim en azından sesimi onlara duyurmalıydım.
Cem'in elini ısırdım hiç bir tepki vermedi sanki acı hissetmiyordu ayaklarımı yere vurduğumda bacaklarımdan tutup beni yukarı kaldırdı bağırıyordum ama sesim bir vızıltı gibi çıkıyordu Cem'in ellerinden kurtulmak istiyordum ama yapamıyordum gücüm yetmiyordu.
Bir kez daha polis seslendi "İçerde olduğunuzu biliyoruz kapıyı açın." burdayım neden beni duymuyorlardı hiç mi sesim çıkmıyordu? hiç mi çırpınışları mı görmüyordular? Hiç mi?
"Kusura bakmayın üstümü giyiyorum bir dakika bana müsade verin."O an anladım Cem planını kurmuştu ama benim çırpınmaktan başka planım yoktu.
Cem kafasını aşağı salladı an Barış elindeki iğneyi çıkartıp bana yaklaşmaya başladı ayaklarımla ona tekme savurduğumda Sarp gelip bacaklarımı tuttu artık elimden gelen tek şeyi çırpınışlarımı da benden aldılar hayatımı hayallerimi aldıkları gibi.
Bacağıma batırılan iğnenin acısıyla inledim Cem'in eli hala ağzımdaydı nefes almak bile benim için artık zordu gözlerim kayıyordu Sarp bacağımı bıraktı Cem de ellerini ağzımdan yavaşça çekti ama artık bağıramıyordum sesim çıkmıyordu yine kaybettim ve yine Cem kazandı işler yine onun istediği gibi oldu gözlerim kapandı kendimi Cem'in kollarına bıraktım ikinci kez yine heryer benim için karanlık oldu ama bir farkla o zaman umut ağacımın dalları kırılmıştı şimdi ise umut ağacımı kestiler bir daha asla büyümeyecekti.
