Beni hiç anlamadın anlamayacaksın aslında o kadar farklı değiliz farklı bakıyoruz sadece farklı düşünüyoruz senin sözde doğruların var benim kalpte yanlışlarım senin gitmeyen korkuların var benim bitmeyen duygularım senin uzun kahvaltıların var benim ise yetmeyen uykularım sen bir ömür sonrasına yaşıyorsun ben bir saat öncesine sen hayata koşuyorsun ben hayatın gölgesine de öyle ki bir adım mesafe bile gurbet oluyor işte.
Özdemir Asaf dediği gibi: seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım.
dalgındım, baygındım, dargındım kaybolmuştum gözlerine seni severdim seni izlerdim parlayan gözlerini nefesini dudaklarından çıkan notaları vücudumun her hücresi kadınım diye inlerdi.
3 yıldı ayrılırdık barışırdık bi yoktuk bi var olduk bir birimizden kopmadık ama ta ki o (sevdiğini) bulana kadar çok değerliyimiş çok aşıkmış 3 yılda gösteremediğim sevgiyi o göstermiş insan oğlu ne kadar nankördür geçmişi konuşmaz fedakarlıkları hatırlamaz kötü zamanları kavgaları hatırlar konuşur bırakmamıştım peşini geleceğimden vazgeçmiştim ama değersiz olan yine de bendim.
sevdiğinin sevgilisiyle olan bitenleri dinlemek ne kadar zordu ama ona rağmen dinlerdim onun o sesine sözlerine ihtiyacım vardı ama hiç bir zaman farkında değildi her zaman bahsederdi bende her zaman dinlerdim 7 ay geçti alışkanlık haline geldi o yalnızlık o sevgisizlik seni istemiyorum sözleri bakışları yetmişti tam hayata döndüm derken birden çıktı karşıma o eski umut veren gözlerle seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum. Hani eskiden seni sevmenin, birbirimizi sevmenin; yeşil, gevrek bir tadı vardı. Seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir, orada mutlu mesut yaşardı. Bir şey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim Ayşe'ye söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu. Bilmiyorum Ayşe bilmiyorum. Kalbim bir kuyunun dibindeki suyun içinde nefes almaya çalışan bir gariban. Yukarı tırmanmaya çalışıyor ama ne yapsın; kuyunun duvarları düz, kuyunun duvarları ıslak.
"i saw the life inside your eyes"
