INTO THE UNKNOWN (5)
မနက်၅နာရီ ညက ဖွင့်ထားတဲ့ တီဗွီမှာ ဒေါက်တာရဲ့အသံတည်တည်ကြည်ကြည်လေးအစား ကာတွန်းကားတစ်ခုလာနေတယ်။Haechanဟာ ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာပဲ။ဖျော်သောက်ထားတဲ့ကော်ဖီခွက်တောင် ခြောက်နေပြီ။ဆိုဖာပေါ်ကနေထပြီး နားညီးတာမို့ တီဗွီကို အရင်ထပိတ်လိုက်တယ်။ကော်ဖီခွက်ကို ရေခနစိမ်ပြီး ဖုန်းဖွင့်ကြည့်တော့ နိုတီတစ်ခုဝင်နေတယ်။
သခင်လေး"Ren"ဆီက...
သူဆွဲထားတဲ့ လိပ်ပြာပန်းချီကိုပို့ထားခြင်း အချိန်ကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့မိနစ်၂၀က ဖြစ်တယ်။မနက်အစောကြီးနိုးတတ်တဲ့အကျင့်ရှိသူထင်ပါတယ်။
-ကျွန်တော်အခုမှနိုးလို့ပါ-
ကော်ဖီခွက်ဆေးအပြီးမှာပဲ တစ်ဖက်က စာပြန်လာတယ်။
-ငါလဲ အစောကြီးနိုးနေတာနဲ့ yayaနဲ့ထွက်ဆော့နေတာ မနက်စာတော့မစားရသေးဘူး ><-
-ကျွန်တော်လဲ အခုမှမနက်စာစားမလို့ ခေါက်ဆွဲထုတ်ပဲရှိတယ်-
-မနေ့ညကတည်းက ခေါက်ဆွဲစားချင်နေတာ-
Haechan က မီးဖိုချောင်စားပွဲကို တဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လို့ ဘာပြန်ရေးရင် ကောင်းမလဲစဉ်းစားတယ်။ဒါဟာ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာဆို ရေလာမြောင်းပေးတဲ့အဆင့်မို့ သူ့အနေနဲ့ မှားပြောမိမှာ စိုးရိမ်တယ်။
-Ren စားဖို့ ကျွန်တော်ပြုတ်ပေးခဲ့ရမလား-
-အာ မင်းအလုပ်ရှုပ်နေမှာပေါ့ ငါလာခဲ့လိုက်မယ် လမ်းနံပါတ်ပို့လိုက်-
Haechan ဟာ မြေပုံမှာ location ထောက်လို့ ပို့ပြီးတာနဲ့ သူ့ရဲ့ရှုပ်ပွနေမှုတွေကိုရှင်းရတယ်။ညက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အရိပ်အရောင်တွေမကျန်အောင် အကုန်ပြောင်ရှင်းနေအောင် အပြေးအလွှား ရှင်းလင်းရတယ်။မှန်ကိုရုတ်တရက်ကြည့်မိရင် သူ့ဆံပင်တွေဟာ ကောက်ကွေးပြီး လိပ်တက်နေတယ်။အုံ့ပွပွနဲ့ ခွေးစုတ်ဖွားလိုပဲ။တီရှပ်အနက်နဲ့ မီးခိုးရောင်အစင်းဘောင်းဘီဝတ်ထားတာကို လဲရမလား မလဲရမလား စဉ်းစားနေတုန်း အိမ်တံခါးက အသံမြည်လာခဲ့တယ်။အင်းလေ ဘယ်လောက်မှမဝေးတဲ့ အကွာအဝေးပဲလေ။
