Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asena Bilgiç
☆
Sıcak bir yaz akşamında saçlarıma değen Ilık bir rüzgar eşliğinde karşımdaki denizi seyretmekle meşguldüm. Hafif dalga ve sahilde yürüyen birkaç insanın adım sesleri dışında etraf bugün oldukça sessizdi.
Oturduğum yerde dizlerimi kendime doğru çekip kollarımı birbirine sardım. Biraz düşünmeye ve kafamı dağıtmaya ihtiyacım vardı.
Kendimi hiç olmadığım kadar üzgün ve bitmiş hissediyordum. İçimden bir şey yapmak gelmiyordu ve ben sadece burada böylece boş boş oturup denizi izlemek istiyordum.
“Asena”
O kadar çok dalmıştım ki birden adımı duymak beni ürpertti. Omzumun üzerinden kafamı arkaya doğru çevirdiğimde beklediğim kişiyi görünce şaşırmadım.
Çağan arkamda durmuş meraklı gözlerle bana bakıyordu.
“Buraya geldiğini biliyordum. İyi misin?” endişeyle sorduğu soruya cevap vermeden kafamı önüme çevirdim.
“Saat kaç ?”
Sorum onu afallatsa da birkaç saniye sonra “00.17” diye cevap verdi.
Epey geç olmuştu. Ailem merak etmiş olmalı diye düşündüm.
“Nasıl hissediyorsun ?” Çağan oturduğum yere gelip yanıma oturdu. Ona doğru dönüp zorlukla gülümsedim. Bakışları gülümsememe kaydı fakat hemen gözlerime geri döndü.
“işe yaramaz” kurduğum bu cümle karşısında kaşlarını çattı.
“Ne zaman kötü hissetsen ve bir şeyler yolunda gitmese buraya gelip saatlerce oturuyorsun.”
Bakışlarını denize çevirip devam etti. “Yine kendini suçluyorsun”
“Haksız mıyım peki?” diye sordum.
“Hayatta her zaman kazanmak diye bir şey yoktur. Kaybetmek denen gerçeği göz ardı edemeyiz. Bunun için kendine yüklenmeyi bırak artık. Sen elinden geleni yaptın ve benim sana güvenim hala tam başaracağına eminim”.
“Çok emin konuşuyorsun” sesim güçsüz çıkmıştı.
“Oldukça eminim çünkü” diyerek diretmeye devam etti.
Alayla gülümsedim “olmuyor işte yapamıyorum !”
“Sadece korkuyorsun”
Cümlesi duraksamama neden oldu. Gerçekten öyle miydi, korkuyor muydum ? Kendime inancımı yavaş yavaş yitirdiğimi hissediyordum. Ailemin gözlerindeki hayal kırıklığını görmek benim için bardağı taşıran son damla olmuştu.
Gitmek için aylarca çalıştığım uluslararası judo müsabakasında yenilmiştim. Okulumu bile sırf bunun için boşladığım zamanlar olmuştu. Ailem her ne kadar oldukça üzülseler de bunu bana belli etmemek için üstün bir çaba sarf etmişlerdi.
