හිතාගන්න බැරි විදිහට අපෙන් ඈත් වෙන බැදීම් නිසා මිනිස්සු හරි ඉක්මනින් මානසිකව කඩන් වැටෙනවා.ඒ අතර සමහර මිනිස්සු ඒ කඩන් වැටීම රුකුලක් කරගෙන නැගිටින අවස්ථා ඕන තරම් තියෙනවා.හරියට මම,එයා වගේ....
විශාල වේදිකාවක්.තැඹිලි පාට ලයිට් ස්ටික්ස්වල ආලෝකය මුළු වේදිකාව වටේම පිරිලා තිබුණි.ඒ විතරක් නෙමෙයි මුළු ප්‍රේක්ෂකාගාරයෙන්ම එකම නමක් රැව් පිළිරැව් දුන්හ....
පාක් සන්ග් හුන්!
පාක් සන්ග් හුන්!!
මුලු ප්‍රේක්ෂකාගාර පුරාම දෑස් ගෙනගිය ඔහුගේ දෑස් VIP අසුන මත වාඩි වී තමන් දෙස බලාපොරොත්තු දෑසින් බලා සිටින තමන්ගේ දිවියේ වඩාත් වැදගත් පුද්ගලයා දෙස එක එල්ලේ බලසිටින්නට විය..
අන්තිමට ආයේත් එයා මගේ ඇස් ඉස්සරහ...කවදාවත් නොයන්නම ආයේ එයා මං ගාවට ආවා....
.........
"සන්ග් හුන් ඔයාගේ ගෙදර අය මේ ගැන දැනගත්තොත් ඔයාට ගහයි...."
YOU ARE READING
Hidden Gem
Fanfictionඅදත් මල් හම්බුනාද පොඩි ඉස්කෝලේ මහත්තයාට." "මට විතරක් නෙමෙයි ඉතින්..සංගීත සර්ටත් එක්කම තමා." "මට නම් ඉතින් මේ මල් වලට වඩා ලස්සන මලක් ඉන්න නිසා අමුතුවෙන් මල් එපා කියලා මේ සතියේ පංතියේ ළමයින්ට කිව්වානම් හරි."
