Milk and Honey • hyunchan

umarım burada tozum bile kalmaz

Sert rüzgarlar eserken, kırlangıçlar uçtu. Bedenleri minikti, koca rüzgarlarla baş etmek için oldukça küçüktüler. Korkmadan süzüldüler inatla. Rüzgar yüzlerine tokat atarmışcasına vururken onlar savrulmalarına rağmen vazgeçmediler. Sona ulaşırız diye düşündüler. Sonun asla ölüm olduğunu bilmeden. Uçtular belki güzel diyarlar görürüz umuduyla. Kanatları kırıldı, yapamadılar. Acı onları esir aldığında, karanlığa gömülmekten başka hiçbir şey yapamadılar.

Chan yatağında uzanırken tavanı izliyordu. Changbin gideli birkaç saat olmuştu. Dışarıdan yağmur sesi gelirken sessizliğin içinde kendini kaybetmişti. Kafası patlamadığı için seviniyordu. O kadar çok düşünüyordu ki beyninin eridiğini hissedebiliyordu. Buna rağmen patlamamıştı, bu iyiydi.

Dış kapının açılmasıyla duyduğu sesle kaşlarını çattı. Utanmadan buraya gelebiliyordu Juyeon. Şu an kalkıp onunla kavga etmek istiyordu ama bedeninin buna gücü yoktu. Kolunu kaldırmaya çalışırken bile bunu becerememişti. Çok aciz bir durumdaydı.

Juyeon fazla kalmadı evde. Eşyalarını hızlıca toplayıp evine döndü. Chan bunun olmasıyla rahatlamıştı. Onu uzun süre görmeyecekti. Ama biliyordu annesi kesinlikle ona kırıcı bir mesaj atacaktı. Her zaman yaptığı gibi. Alışmıştı.

Gözleri yorgunlukla aralanırken kendini kabuslarının kucağına bırakmadan çekinmedi. Usulca karanlık onu yuttu. Yatağının altındaki canavar uyanınca onu korkutmak için sıkı çalışacaktı yine. Dediğim gibi Chan çoğu şeye alışmıştı. Bunlar da onlardan biriydi.

whatsapp
chan - changbin

changbin:
ballı turtam
uyandın mı😙

chan:
bok gibi
uyandım

changbin:
nolmuş benim
bebeğime

chan:
sen yine benden
ne isteyeceksin
dökül

changbin:
yazıklar olsun
ben öyle
biri miyim

chan:
kısmen
yani
olabilir

changbin:
kırılıyorum

chan:
tamam hemen
kırılma
bir şey demedim

changbin:
bu arada
cidden bir şey
isteyecektim
seni kandırmak
neden bu kadar
kolay

chan:
vicdanımla
oynadın
artık sana nasıl
güvenebilirim

changbin:
hallederiz o meseleyi
ben şimdi asıl
meseleye geleyim

chan:
ben söylemeden
yaptın
büyük gelişme

changbin:
benim ödevim var
grup ödevi
biliyorsun ben yurtta
kalıyorum
ve oda arkadaşlarım biraz
sorunlu

chan:
hayır changbin

changbin:
daha sormadım bile

chan:
tamam sor

changbin:
senin evini
kullanabilir miyim🥺

chan:
hayır

changbin:
ya ama neden
bak geçen sefer ona
gittik bu kez
benim sıram
nolur