günlerden çarşamba ve hava buz gibi. sen yoktun ama ben kendimi yine aynı yolda adımlarken buldum. okul tıka basa doluydu bu sabah, herkesin dilinde aynı söylemler dolaşırken birçoğuna kulak asmadım. fısır fısır konuşuyorlardı oturduğun sıranın etrafına toplanıp, hep aynı konuydu dillerinde gezinen. dudak okumayı biliyorsun, öyle değil mi? bu bir sır, ama ben de biliyorum. hep aynı kelimeleri sıralıyorlardı. neler olduğunu anlayamadım, boş bir zamanında, anlatırsın sen bana olup bitenin doğrusunu.
bu sabah yemek yedin mi? birkaç hafta öncesine kadar kendim göz kulak olurdum sana, sen kantinde bir şeyler atıştırırken. şimdilerde hiç yoksun. elimde olmadan endişeleniyorum, minjeong. sen kendin için en iyisini düşünürsün fakat yine de endişe ediyorum. mektubumu aldığında mutlaka bir şeyler ye.
peki ya nasılsın son günlerde? okula son gelişinde durgun görünüyordun, yine soğuk bir çarşamba günüydü. hepsini hatırlıyorum. çok zayıflamıştın, ellerin ufacık ve parmakların incecikti. üstelik kışın ortasında ince bir hırkaydı giydiğin. belki de üşümeyi seviyorsundur, kendine bilerek eziyet ediyor olamazsın. ama çok üşürsen hastalanırsın. bir dahaki sefere kalın bir mont giymeyi unutma.
kusuyor musun yine uluorta? sendeki her şeyi seviyorum minjeong, bir tek şu ki kendini kusturmamalısın. bunu bilerek yapıp yapmadığından emin değilim ama halini kötüleştirdiği kesin. biraz daha zayıflarsan halsizleşirsin. başına bir şey gelmesini istemiyor ve bu mektubu bunu engellemen için yazıyorum. okulun önündeyim.
evinin bahçesine gelmeyi düşündüm ancak korkularım var, minjeong. ben senin kadar cesur değilim ve olamam. seni bahçede ağlayarak kusarken görürsem buna dayanamam. seni en son gördüğümde askılı bir üst ve kısacık bir şort vardı üzerinde. yorgundun. bakışların boşluğa bakıyor ve kemiklerin sayılıyordu. zihnimdeki görüntünü yenilemelisin. endişeleniyorum, minjeong. yalvarırım ki bir şeyler ye.
