kayboldun, değil mi? kahretsin. bunu biliyordum. kim bilir yolun nereye düştü de geriye dönemedin oradan. yazdığım mektupların sana ulaşmamasının sebebi de buydu bunca zaman. kaybolduğunu duyunca herkes bir anda hüzünlendi, sınıf arkadaşların ağlamaya ve öğretmenler, sanki sen ölmüşsün gibi hakkında geçmiş zaman ekleriyle konuşmaya başladı. ne saçma.
zaten ölü olanlar ölemez, öyle değil mi? bu yalnızca bir gösteri.
seni bulmam gerekir minjeong, fakat seni nerede arayabileceğimi kestiremiyorum. sahilde yoktun, parka gelmedin, okula hiç gelmiyorsun ve evinin önüne her gittiğimde seni göremeden dönüyorum. peki ya tüm o sesler de neyin nesiydi? bahçeyi dolduran kalabalık ve gözlerinde yaşlarla hakkında konuşan öğrenciler? oturduğun sıranın etrafına toplanıp tüm o sözleri söyleyen çocuklar, neden seni aramaya çalışmadılar? kaybolduğunu kabullenip bir köşeye çekilmek yerine seni bulmak için çabalayabilirlerdi. onlar saklanmayı seçtiler ama ben seni bulmalıyım, minjeong.
neredesin? dönmeyecek olamazsın. karanlıklar daima aydınlığa açılır, kaybolmuşsan bile birileri seni bulmalı ve sen mutlaka gelmelisin.
elimden hiçbir şey gelmiyor minjeong, fakat yalvarırım, sen geri gel.
