rodzina monet przeznaczenie

12. Wspomnienia

Obudziłam się w jakimś białym pomieszczeniu. Przez chwilę nie wiedziałam gdzie jestem, ale po chwili sobie uświadomiłam, że bracia monet bardzo są... nadopiekuńczy i nie obyło by się bez szpitala.

No ja pierdole

Po chwili do sali weszli moi bracia razem z moim narzeczonym.

- Cześć, dziewczynko jak się czujesz? - zapytał jako pierwszy Dylan

- Dobrze się czuje, nie musieliśmy jechać do szpitala. - powiedziałam lekko zirytowana.

- No nie denerwuj się tak. - powiedział siadając na moim łóżku Dylan.

Kopnęłam go nogą tak mocno, że aż zleciał z łóżka. Zaśmiałam się, bo bardzo komicznie wyglądał jego "upadek".

- Ałaaa - jęknął Dylan, leżąc gdzieś poza zasięgiem mojego wzroku.

Adrien przewrócił oczami na mojego starszego brata i podszedł do mnie siadając na wcześniejszym miejscu Dylana. Tylko tym razem nie miałam zamiaru go zrzucać.

- Jak się czujesz? Napewno wszystko w porządku? - zadał mi pytania Santan.

- Czuję się naprawdę dobrze i Napewno wszystko w porządku. - zapewniłam go. - A taty, Mayi i wujka nie ma?

Adrien pokręcił głową i dodał, że za dosłownie 15 minut powinni być.

Potrzebowałam w tej chwili Mayi. Bo jakoś nieprzyjemnie się czułam w towarzystwie płci przeciwnej.
To pewnie dlatego, że wspomnienia z ....chyba wczoraj wracają z podwojoną siłą. Mimo, że wiem iż jestem tu bezpieczna. Razem z braćmi i Adrienem.

- Hailie, czy byłabyś w stanie opowiedzieć nam co się dokładnie wydarzyło? - zapytał Vince, nad wyraz troskliwie - Ale dopiero, gdy reszta już tutaj przybędzie.

Zastanowiłam się chwilę.

Czy dam radę?

Były to okropne kilka godzin, lecz chyba ta rozmowa z Rushem trochę podbudowała mnie od środka. I aż tak bardzo nie wpłynęły na mnie wydarzenia z porwania.

- Raczej dam radę - uśmiechnęłam się do najstarszego brata, a on to odwzajemnił, lecz ledwo i jednym kącikiem ust.

Czekaliśmy na resztę i rozmawialiśmy na luźne tematy. Chłopaki nie chcieli mnie stresować nadchodzącą rozmową, więc robili wszystko bym na chwilę zapomniała co się wczoraj wydarzyło.

I udało im się to.

Po dosłownie 15 minutach drzwi od mojej sali się otworzyły a w nich stanęła moja ciocia maya. Ubrana jak zawsze w białą piękną sukienkę i włosy ułożone we wszystkie strony świata. To była właśnie ona. Moją piękna ciocia Maya.

- Kochana, wiesz jak bardzo się o ciebie martwiłam?! - krzyczała ciocia, prawie siłą ściągając Adriena z mojego łóżka by to ona usiadła na nim. Santan w odpowiedzi prychnął, ale zmienił grzecznie miejsce - Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy co ja tak naprawdę przeżywałam!!

Kiwałam głową starając się nie wybuchnąć śmiechem, gdy ciocia opowiadała jak to strasznie się martwił co było prawdą i co ona przeżywała, gdy mnie szukali.

Vince to już chyba miał dość, gdy Maya przekroczyła próg sali. Cały czas tylko nadawała. Mój brat tylko wywracał oczami, gdy wrzeszczała.
W końcu po 30 minutach darcia się Maya zaczęłą tracić głos i pozwoliła mi opowiedzieć co się dokładnie stało.

Cała rodzina, oprócz Mayi na zmianę zaciskało pięści, gdy szczegółowo opowiadałam. A dlaczego Maya nie? Bo w połowie mojej opowieści wyrzucili ją za drzwi bo cały czas  wtrącała swoje uwagi. Innym to przeszkadzało, ale nie mi. Ja próbowałam nie wybuchnąć śmiechem gdy mówiła coś naprawdę głupiego.