Fading Echoes: Love Lost in Silence

Chapter 11: Museum Date

Chapter 11: Museum Date

Pagkatapos naming magbihis, nagpaalam ako sa magulang ko. At pumunta kami ng Museum.

“This is my first time na makakapunta sa Museum, thanks for bringing me here!” saad niya.

“May ang birthday mo? Mas matanda ka pala sa akin ng buwan” I answered.

“Yeah. Ikaw ba? December ka ‘di ba?” she asked me softly.

I nodded.

Nakarating kami ng ligtas at maayos sa Museum. Almost an hour din ang byahe.

“Thank you for bringing me here, Adaleigh! Tinupad mo ang isa ko sa mga pangarap ko, ang makapunta sa Museum” saad nito sa akin.

I just smiled at her... at kitang-kita ko rin kung gaano kasaya si Sydney.

Naglibot-libot kami and I took a picture of her, we took a picture together inside of a museum.

“Smile Ada. 1...2...3... *click”

“We look so cute together, look!” saad nito sa akin.

“Can you take a picture of me again? Please?” she asked me softly.

“Yes. Let me hold that phone for you” I answered her.

When I’m taking a picture of her, tunay ngang kagandahan si Sydney. Ang ganda-ganda ng babaeng ito. Lalo na ang kaniyang mga mata, at kung siya ay ngingiti.

“You’re so pretty, Syd!” saad ko.

“Pang ilan mo ng sabi sa akin iyan? Hmm? Crush mo lang ako e” she answered and laughed.

I just nodded my head, and didn’t answer.

Naglibot libot kami roon, umabot din halos ng dalawang oras ang paglilibot namin. Niyaya ko siyang kumain sa Jollibee, upang pagkatapos ay ihahatid ko na lamang siya sa bahay niya.

We spent our day together. In museum, jollibee, mall, etc.

Nakauwi kami bandang 7 pm na ng gabi, at inihatid ko siya ng maayos.

“Dito na lang?” saad ko.

“Ayaw mo bang pumasok sa bahay? Para makapag-usap kayo ni Papa, gusto ka rin niyang makilala at makita” she answered.

“What? I’m shy, Syd. Maybe next time na lamang, okay? I promise, I will be there. Lalo na sa birthday mo” I answered.

Nagpaalam na kami sa isa’t-isa, at ako naman ay bumyahe na ng mabilis upang makarating ng bahay nang maaga. Dahil ang curfew ko rin ay 9:45 PM.

I messaged Sydney, at sinabi ko na nasa bahay na ako. Naka uwi ako ng 8:30, medyo pagod at inaantok na rin.

Before I went to sleep, binuksan ko ang diary book ko. At inilagay roon kung ano-ano ang masasayang nangyari sa buhay at araw ko.

“Buwan ng Marso ika-25 ng taong 2021. Today, I spent my day with my girl. I bought her clothes and shoes, and brought her in Museum. We ate in our favourite fast food, Jollibee since when we were kid. Tuwing kasama ko si Sydney, palagi akong nakangiti, masaya at magaan ang loob ko sa kaniya. Para bang, sa tuwing magkasama kaming dalawa ninanais ko na lamang na huwag nang mapalayo sa kaniya at sa tabi niya. I love everything about this girl— her laugh, her smile, her voice, her eyes, everything. I hope I can marry her some day, I hope I can spend my all day with this girl. But I can’t tell to her how much I love her, she didn’t know I love her more than she knows. ‘Til I turn 18 to older, I will love her unconditionally”.

After a years, ngayon na lamang muli ako nakapag-sulat sa diary ko. Dahil nangako ako, na puro masasayang bagay at pangyayari lang isusulat ko roon.

Tanda ko pa, ang huli kong sulat doon ay noong 12 years old pa lamang ako. Halos limang taon akong malungkot at nagmumukmok.

Pero noong dumating si Sydney,
ang maitim at walang kakulay-kulay kong mundo,
naging isang bahaghari at pinamunuan na ng mga alitaptap na saya ang inilalatag.

Makalapas ang ilang buwan...