Fading Echoes: Love Lost in Silence

Chapter 1: Recollections

Chapter 1: Recollections
Prologue: In the quiet solitude of her thoughts, she found solace amidst the chaos that surrounded her. The echoes of her unspoken words reverberated through the hollow chambers of her heart, unheard and unacknowledged by those who should have listened. As the shadows of uncertainty crept closer, she clung to the fleeting moments of love that dared to bloom in the silence of her existence. Little did she know that these fragile echoes of affection would soon fade into the abyss of lost dreams, leaving behind a haunting emptiness that no words could fill...

Tandang-tanda ko pa rin noong una na ako ay mahalataan ni Mommy Celia sa kilos at galaw ko. Para bang "lalaki" ang galaw ko.

"Ada, anak. Ayusin mo naman ang kilos mo napaka-tigasin mo, daig mo pa ang mga lalaki mong pinsan" saad ni Mommy Celia.

"Hayaan mo na, Cel. Bata lang iyan, pag-bigyan mo siya. Tiyak na mababago niya rin ang kilos at gawi niya" saad naman ni Tita Belle.

Ako nga pala si Adaleigh Morgan Chankimha, sa ngayon 17 years old pa lang ako. Laki ako sa mayaman na pamilya, malusog at masiyahin. Ang Nanay ko ay purong-pilipino, habang ang Tatay ko naman ay purong-thai. Matagal na si Daddy rito sa Pilipinas, at mas sanay siya sa tagalog na lengwahe. Lumaki rin at namulat ako sa Pilipinas, kaya mas sanay ako sa Tagalog kaysa sa Thai na lengwahe.

Sa lalim ng mga iniisip ko, hindi ko na namamalayan na may kumakausap na pala sa akin.

"Leigh! Leigh!" sigaw nito... binatukan ako dahil sa hindi ko paglingon. "Leigh!" sigaw ni Dahlia.

"What?! Bakit mo naman ako binatukan? Nakikinig naman ako" saad ko.... kahit hindi naman.

"Kailangan pa bang batukan ka para lingunin mo ako? Hmpf!" tinarayan ako ni Dahlia "You know what? 'Wag na, nakalimutan ko na" dagdag nito.

"Sorry na. Ano ba kasi 'yun?" saad ko.

"Mukhang malalim ang iniisip mo ngayon ah? Ano meron, chismis naman" sabay tawa.

"Iniisip mo pa rin ba kung paano mo sasabihin sa parents mo na isang kang bisexual?" dagdag nito.

"Paano ko sasabihin? Wala na rin si Mommy, 5 years na rin ang nakalipas simula noong naaksidente siya. Siya na nga lang ang kakampi ko, nawala na rin" tugon ko habang ang mga luha ko ay unti-unti ng bumababa... "Anong gagawin ko?"

"Bakit kasi, hindi mo na lang sabihin sa Daddy at Step-Mom mo? Malay mo, isa sa kanila ay tanggapin ka" sagot nito.

"Pero... natatakot ak-" udlot kong saad.

"Adaleigh, ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na walang mawawala kung susubukan mo. Hindi mo pa nga nasusubukan, natatakot ka na?" saad nito sa akin... "Paano pa kaya kung sinubukan mo na? E 'di mas lalo kang magiging duwag?" dagdag nito.

"Hays... Nevermind. I will tell them na lang sa tamang panahon. Siguro kapag 18 na ako, but if it doesn't work then at least I tried" saad ko.

"Kailan nga ulit ang birthday mo, beh?" she giggled... "Nakalimutan ko, pero kaibigan mo akong tunay ha!"

"Ms. Sanchez, December. 10, 2006 po ako. Kailangan ko pa bang ipa-print para lagi mong matandaan ang kaarawan ko?" saad ko.

"Itong thai na 'to laging mainitin ang ulo"
"Paano kasi, ikaw ang kaharap ko..." saad ko "Joke! Tara na, mag jollibee tayo mamaya. My treat, okay?" dagdag ko.

Kumain kami ni Dahlia‚ Ruxe at Niña sa Jollibee. Nilibre ko silang lahat para na rin sa bawi ko sa mga tulong nila sa akin, tuwing sa may problema ako nariyan sila para damayan ako. Tuwing kailangan ko ng tulong, nariyan sila para sa akin.

Simula Grade 10, magkaka-klase na kaming apat. Minsan nakakasawa na rin, pero masaya silang kasama na para bang hindi ka na mag-iisip na uuwi sa bahay.

Pagka-uwi ko ng bahay, hindi ko inaasahang may bisita pala si Daddy at ang kaniyang bagong asawa.

"Hello Dad. Hello Tita. Good evening khà" saad ko.
(The word "kha" means "respect". Here in Philippines we usually used "Po" at "Opo" to respect elders)

"Sawadee krub‚ Ada." bati sa akin ni Daddy.
(Krub/khrap = Men
Ka/Kha = Woman)

"May bisita ako ngayon, Ada. Please be polite, and I want you to introduce yourself to them" he added.

"Why would I? Hindi ko naman po sila gaano kilala, bisita niyo po sila at hindi ko bisita" I answered.

"Ada, It is Mr. Chakrii. Kasama ang kaniyang anak na si Chaisee, do you still remember him? You became friends, don't you remember?"

"He even has a crush on you" he added, then laughed.

Umakyat ako sa taas dahil magliligpit pa ako ng gamit at dahil aalis kami nina Dahlia kinabukasan.

Nang tinawag ako ni Tita Shee dahil dumating na ang kanilang bisita.

*knock on door

"Ada? Can you open the door, please?" she answered softly.

"I am coming po. Wait lang" I answered.

I opened the door immediately.

"Baba ka na muna, Ada. Nariyan na ang mga bisita ni Daddy mo, okay na iyang suot mo. Maayos naman at bagay sa 'yo" she answered.

"I am uncomfortable with this. I gotta change‚ susunod po ako. Just give me 5 minutes, I'll be there" saad ko... "Thanks, Tita" I added.

Mali ang sabi ko, dahil sa mabagal din ako kumilos. Umabot halos ng sampung minuto ang tagal ko. Pagkatapos kong gumayak‚ agad akong bumaba na upang makabati sa mga bisita.

Nang aking pagkababa, agad silang nagsitayuan at bumati rin sa akin.

"Sawadee khrap‚ Khun Leigh" bati sa akin ni Chaisee.

"Sawadee khà‚ Chaisee khà" I answered politely.
"Sawadee khà‚ Koon Chakrii khà" I added.
(Koon = Mr/Mrs. - polite title)

"Sawadee khrap‚ Adaleigh" Mr. Chakrii answered.

Agad akong umupo sa tabi nina Daddy at Tita Shee, tinanong ko si Tita Shee kung bakit sila lumipad patungong Pilipinas.

"Ano po ang meron? Bakit sila nandito?" I asked her politely.

"Ada, I can't tell you e. Magagalit ang Father mo, kapag sinabi ko sa iyo" she answered.

"Bakit naman po? Ano po ba ang meron?"

Biglang napahinto ang pag-uusap namin, dahil bigla ng nagsalita ang Daddy ko at nag-usap sila sa lengwaheng Thai.

Mr. Chankimha POV's:

"ในเมื่อพวกเขาอายุ 17 และ 19 ปีแล้ว ทำไมเราไม่ให้พวกเขาแต่งงานล่ะ?" Mr. Chakrii asked.
(Since they are already 17 and 19 years old‚ why don't we get them married?)

"แต่งงานแล้ว? ลูกสาวของฉันอายุแค่ 17 ปี ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้" I answered.
(Married? My daughter is only 17 years old‚ I can't do that Mr. Chakrii)

"นี่มันถูกกฎหมายนะคุณชาญกิมา ทำไมเราต้องกังวล? ฉันสามารถจ่ายเงินให้คุณล้านบาท" he answered.
(This is legal, Mr. Chankimha. Why do we have to worry? I can pay you a million baht.)

Back to POV's:

Huminto sila ng pag-uusap 'non, at nagkatinginan kami ni Daddy na para bang mayroon siyang gustong ipahiwatig sa akin.

Kina-umagahan na iyon, pumunta sa kwarto ko sina Tita Shee at Daddy Ar-Kiet.

Hindi ko inaasahan na ganoon ang sasabihin sa akin ng Magulang ko, at iyon ay...