Niçin BEN!..

Yeni hayatın ilk günü.

Satır arası Yorumlarınızı ve vote atmayı unutmayın lütfen 🦋💙
İyi okumalar!

Hayat bu kadar acımasız olabiliyordu.
Her şeye rağmen ayakta durmayı öğretiyordu.
Dimdik durmayı emrediyordu, hayat. Lanet olası birkaç yıl. İşte buydu "hayat."

Aras en son söylediğinden sonra Ece'yi de alıp dışarı çıkmıştı.

Bir yanı eladan uzaklaşmak isterken bir yanı ise ona kal diyordu.

Gene en sevmediği şey olmuştu, çaresiz kalmıştı. Çaresiz kalmaktan nefret ediyordu. Aynı zamanda da korkuyordu.

Evet, Ela'ya karşı ne hissettiğini bilmiyordu. Eskiden ona kör kütük aşık olan adam yoktu artık. Onu sevse bile "ona aşık değildi." Ve en çok korktuğu da buydu. Hisleri... ona karşı olan hislerinin yerini bomboş bir nefret alıyordu.

"Efe gelmiyor mu?" Diye sordu Ece.

"Elanın yanında kalmaya devam eder... bence."
Dedi Aras.

Efe ne olursa olsun elanın yanından ayrılmamıştı, konu ne olursa olsun onun yanında durmuştu. Fakat elanın onu sevip sevmediğini bilmiyordu. Ama eğer sevseydi... diye geçiriyordu içinden hep. Eğer sevseydi gitmezdi. Benden, bizden, kendinden... dedi içten içe. Gitmezdi.

Efe'den.

"Herkes gitti. Sende git! Rahat bırak beni!" Bu ses elaya aitti. Efe'ye dakikalardır bağırıp çağırıyordu.

"Ben herkes degilim." Dedi Efe kendinden eminmişçesine. Ve tekrar etti, "ben onlar değilim."

"Beni bırak artık." Dedi Ela güçsüz bir şekilde.
Ve devam etti. "Beni bırak. N'olursun.  Bırak artık beni. Vazgeç benden, isteme beni. Nefret et benden. bırak beni." Dedi tekrardan ve nefes alıp devam etti. "Bırak artık! N'olursun!"

"Bırakmam. Bırakamam, isteyemezsin bunu benden. Benden nefret et diyemezsin. Yapma bunu bize. Yapma bunu kendine! Yapma! N'olursun!" Dedi Efe.

Ela ise hissizce bakıyordu Efe'nin yüzüne. Sanki Efe elanın söylediklerini ciddiye almamıştı. Bunu hissediyordu.

"Peki." Dedi düz bir şekilde.

"Artık uyu." Demişti Efe elaya. "Artık uyu, çünkü güçsüz düşeceksin. Ben senin güçsüz düşmeni istemem."

"Artık uyumalıyım." Dedi Ela onu tekrar ederek. "Artık uyumalıyım, çünkü güçsüz düşeceğim. Sen benim güçsüz düşmemi istemezsin."

"İyi uykular." Dedi ve ekledi Efe. "İyi uykular kar tanem."

Efe gitmişti, son cümlesi ise "iyi uykular kar tanem." Olmuştu.

"Uyumalıyım." Diye tekrar etti Ela. "Yoksa güçsüz düşeceğim." Dedi sarhoş gibi gülerek.

Daha sonrasını hatırlamıyordu çünkü gözlerini kapatmış, uykuya dalmıştı bile.

Aras ve Ece eve ulaşmıştı bile, Aras hemen odasına kapanmış ve kendini yatağa atmıştı.

"Uyuyarak mı kaçacaksın her şeyden?"
Demişti Ece, Aras'a.

"Kaçmıyorum. Kaçacak yerim kalmadı."
"Ece. Söylesene neden böyle oldu?"

Ece Aras'ın yatağına oturarak Aras'a yaklaştı.
"Çünkü her şeyi yanlış yapıyorsun Aras. Onu üzüyorsun. Kırıyorsun..." dedi ve derin bir nefes alıp ekledi. "Onu sevmiyorsun."

"İstemiyorum." Dedi çaresizce Aras. "Onu sevemiyorum."

"Sana çok şey yaşattı evet, biliyorum Aras. Ama ilk hatasında onu silecek misin?" Diye sordu Ece, Arasın gözlerine bakarak.
Aras ise gözleri dolu dolu kendi vereceği cevaptan korkuyor gibiydi.

"Ece..."
"Ben onu çok seviyorum! Her yere haykırmak istiyorum! Duvarlara yazmak istiyorum sevgimi! lan ben onu çok seviyorum lan! Seviyorum amına koyayım seviyorum!" Dedi ve derin bir nefes verdi.

Bu bir itiraf mıydı? Aras, Ela'yı seviyor muydu? Evet seviyordu! Bu bir itiraftı. Dünyanın en güzel itirafı buydu. "Aras Ela'yı seviyordu!"

"Ne! Sen, sen ona aşıksın! Aras inanamıyorum!" Dedi Ece ve şaşkınlığını gizleyemeden yataktan kalkıp zıplamaya başladı. "Sen onu seviyorsun! hah! Seviyorsun Aras! Biliyordum! Yaşasın!"Ece daha çok gülmeye başladı ve tekrar arasın yatağına oturdu.

"Neden onu sevmiyormuş gibi davrandın Peki."

"Efe, ona aşık. Biliyorsun."

"Ee biliyoruz? Nolmuş yani!" Dedi Ece şaşkınlıkla.

"Ela, ona karşı birşeyler hissediyor olabilir. Bundan korkuyorum. O... gözlerimin önünde onu severse..."

"Yeter!" Dedi Ece. Aras'ın sözünü keserek.
Ardından aklına bir fikir gelmiş gibi gülümsedi.
Heyecanlı heyecanlı konuşmaya başladı. "Öğreneceğim! Eladan öğreneceğim!" Dedi koşarak.

"Nasıl? O sana söylemez... biliyorsun."

"Sen bana bırak!"

Ece, Aras'ın bir şey söylemesine fırsat bırakmadan odadan koşa koşa çıktı ve Aras ise oflayarak "off! Çekeceğim var bu kızdan..."

                                     😁

Ece'den...

Aras'ın odasından apar topar çıkmıştım, elanın yanına gitmeliydim.

"Off! Bir de üstümü giyineceğim.." diye mırıldandım kendi kendime.

En sonunda ise gri bir eşofman ve üstüne de siyah bir crop giymeye karar vermiştim.

Acele ile giyinip çıktım evden. Arabaya atlayıp yola koyuldum.

                                        🚘

Hastaneye gelmiştim, asansöre binip elanın olduğu odanın önündeydim.

"Yaparsın kızım... Thats my girl..."

Ellerim titreye titreye kapıyı çaldım. İçeriden "gel" diye bir ses duyunca kapıyı açtım ve içeri girdim.

"Ece... sen mi geldin? Bende sıkılıyordum."

"Evet, ben geldim. Sıkılıyorsundur diye."

İçeri girdim ve kapıyı kapattım, oradaki minik koltuklardan birine oturdum ve amacıma odaklandım. Öğrenecektim...

"Ee Ela nasılsın? İyi hissediyor musun kendini!"
Dedim neşe ile.

"İyiyim evet, iyi bakıyorlar bana siz nasılsınız?"

"Biz de iyiyiz! Normaliz işte, ne olsun."
"Şey, sana bir şey soracağım."

"Evet?"

"Sakın bu sorduğumu yanlış anlama, merakımdan soruyorum."

Ela ise kafa salladı.

"Sen..."
"Sen Efe'ye aşık mısın?"

Ela ise bu sorduğum soru karşısında afalladı ama kendini toplayıp cevap verdi.

"Eski sevgilime aşık olduğumu düşündüren düşünce nedir. Ece?"

                                     🤭

Bölüm sonuu!

Biliyorum bölümü çok geç attım... lütfen affedin pleaseee😖🤭

Ama iyi bir bölüm oldu. Sizce bölüm nasıldı!

İyi tatiller dilerim. Bayramınızın güzel geçmesi dileğiyle... 💚🐊

                                      🧡