Τα κακά κορίτσια πεθαίνουν τελευταία (Drop Dead) (GxG)

Part 5

   Ανακαθησα στην θεση μου και επιασα το αλλο μισο τοστ μου στο χερι ακομα αναυδη απο την σκηνη που ειχε προηγηθει. Τι μου κανει αυτη η κοπελα? "Μπορω να καθησω?" ακουστηκε μια αντρικη φωνη απο πισω μου. Γυρησα για να κοιταξω απο που ειχε προελθει. Πισω μου βρισκωταν ενα ωραιο παιδι πρεπει να ηταν στην ηληκια μου αλλα πολυ γυμνασμενος για τα γουστα μου. Το υφος του μου εδειχνε οτι σπανια επερνε οχι για απαντηση και θεωρουσε τον εαυτο του πολυ ωραιο. "Οχι" ηταν το μονο που ειπα και γυρισα μπροστα μου να συνεχισω το φαγητο μου. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα ενοιωσα καποιον καθεται διπλα μου. "Ειμαι ο Ζακ" μου εριξε ενα εκτηφλωτικο χαμογελο το παιδι και απλωσε το χερι του. "Λυπαμαι για σενα" απεριψα το χερι του και κοιταξα παλι μπροστα μου. "Ακου κοπελια προσεχε πως μιλας ενταξη?" τον ενιωσα να σηκωνεται απο την θεση του και χαμογελασα στην ηληθια προσπαθεια του να φανει σκληρος. Ημουν απολητα σιγουρη οτι με την πρωτη μπουνια που θα ετρωγε θα εβαζε τα κλαματα. "Αλιως τι?" ακουστηκε αλλη μια αντρικη φωνη αρκετα γνωριμη αυτη την φορα. Γυρισα και βρηκα τον Αντονι να εχει πιασει τον Ζακ απο την μπλουζα. "Πουλας αγριαδες στην κοπελα μου?" εφτησε αγρια στο προσωπο του Ζακ ο οποιος ειχε χλωμιασει. Μισο τι? κοπελα του? απο ποτε? "Τρεχει κατι εδω?" βγηκε καποιος πισω απο το μπαρ της καφετεριας κρατωντας μια καρμπινα. Ο Αντονι αφησε αυτοματα την μπλουζα του Ζακ και εγω σηκωθηκα ορθια για να βρεθω διπλα του. Ο Ζακ ετρεξε γρηγορα διπλα απο τον αντρα που κρατουσε την καραμπινα. "Απλα μου επιτεθηκαν χωρις λογο πατερα αυτος ειπε οτι δεν του αρεσαι η φατσα μου" εδειξε προς το μερος του Αντονι. Ο Αντονι χαμογελασε εκνευρισμενος. Αυτο το σκατο ελεγε μαλακιες."Νομιζω ηρθε η ωρα να πληρωσετε για τους καφεδες και να φυγετε" ειπε ο πατερας του Ζακ οπλιζωντας την καραμπινα. Κοιταξα τον Αντονι ολο νοημα. Εκτος απο το οτι δεν ειχαμε λεφτα δεν θα αφηναμε να περασει ετσι αυτο που ειχε γινει. "Μωρο μου αφησα το πορτοφολι μου στο αμαξι. Θα πας?" ρωτησε ο Αντονι κανωντας πως ψαχνει τις τσεπες του. Χαμογελασα αθωα προς τον τυπο με την καραμπινα και προχωρησα προς την πορτα αφηνωντας τους πισω μου. Αλλα λιγο πριν βγω εξω εκανα μεταβολη και βγαζωντας το οπλο του αστραγαλου μου ορμησα προς το μερος του Ζακ. Ο Ζακ εβγαλε μια ξαφνισμενη κραυγη καθως πιεσα το οπλο μου στον κροταφο του. Αυτο τραβηξε την προσοχη του πατερα του αρκετα ωστε ο Αντονι να ορμισει για το οπλο του. Η μαχη ηταν μικρη και στο τελος της ο Αντονι ειχε το οπλο στα χερια του και ειχε αρχισει να πυροβολει προς καθε κατευθηνση αποφευγωντας ομως να χτυπησει κανεναν. Ο κοσμος ετρεχε πανικοβλητος προσπαθωντας να βρει εξοδο και ο Αντονι γελουσε με το σκηνικο σε κατι που τον ακολουθησα κι εγω. Οταν πλεον το μαγαζι ειχε αδιασει ο Αντονι πλησιασε τον πατερα του Ζακ. "Με εμας δεν παιζουν" του χαμογελασε αγρια σημαδευωντας τον με την καραμπινα. Ο μεγαλος ανθρωπος ειχε ιδρωσει και ασπρισει απο τον φοβο του. "Παρτε οτι θελετε σας παρακαλω μονο μην μας πειραξετε". "Πολυ αργα γι αυτο" γελασε ο Αντονι πυροβολοντας τον ανθρωπο. Τα ρουχα και των δυο μας γεμισαν αιμα και ο Ζακ λυποθημησε στο θεαμα του νεκρου του πατερα. Τον αφησαμε στο πατωμα και σκουπησα το αιμα απο το προσωπο μου γυρνωντας το κεφαλι μου για να σηναντησω το βλεμμα του Αντονι. Τα ματια μας συνδεθηκαν και η αδρεναληνη απο το θυμο που ενιωθα καθε φορα που εκανα κατι τετιο εκανε την καρδια μου να χτυπαει πιο δυνατα. Ετρεξα κατα πανω του καβαλωντας τον και ενονωντας τα στοματα μας. Οι γλωσες μας καυτες απο το παθος δεν χασαμε στιγμη. Με ξαπλωσε με δυναμη πανω στην μπαρα ενω ταυτοχρωνα κατεβαζε το παντελονι του... Μολις καταφεραμε και σβησαμε το παθος που νιωθαμε ο ενας για τον αλλο σηκωθηκαμε γρηγορα απο την μπαρα ξαναβαζωντας τα παντελονια μας. Ο Ζακ βρισκωταν ακομα στο πατωμα. Ναι ηταν λιγο χαζο απο μερους μας να τον αφησουμε στο πατωμα και να αρχησουμε να... εμ ... ξερετε τωρα! Αλλα οταν δρας χωρις να το σκεφταισαι σημβενουν αυτα. Ετοιμαστηκα να προχωρησω προς την εξοδο οταν ενιωσα τα χερι του Αντονι να με τραβαει. "Εμιλι ακου..." εκανε μια μικρη παυση και πηρε μια βαθια ανασα. "Ξερω πως νιωθεις καθε φορα που γινεται αυτο. Ξερω οτι προσπαθεις να μην το σκεφτεσαι αλλα ξερω οτι σε θυμωνει αυτο που κανουμε το καταλαβαινω... Και καταλαβαινω οτι χρειαζεσαι καπου να ξεσπας μετα απο αυτο. Οπως τωρα με μενα... μην το αρνηθεις σε ξερω. Αλλα δεν θελω να ειμαι μονο αυτο για σενα." Εκανε μια μικρη παυση για να με κοιταξει στα ματια. Του επιασα το χερι. "Δεν εισαι μονο αυτο για μενα...εισαι ο φιλος και συναιτερος μου δεν εμπιστευομαι καποιον αλλο εκτος απο σενα.Κανενα." "Αυτο ειναι το θεμα Εμιλι... εχω αισθηματα για σενα...οτι αισθηματα τελος παντων μου εχουν απομηνει ειναι δικα σου εισαι οτι πιο κοντινο εχω σε οικογενεια θελω να σε παρω να φυγουμε να ξεφυγουμε απο ολα αυτα οχι για μενα αλλα για σενα. Θελω να το κανω αυτο για σενα...θελω να ειμαστε μαζι οτι και να γινει.". Τον κοιταξα στα ματια οταν ελεγε μαζι τι ενοουσε ακριβως? Και που να πηγαιναμε? "Αντονι αυτη ειναι η μονη ζωη που ξερω και κανεις λαθος μπορω να σκωτωσω τον οποιοδηποτε και δεν θα με πειραξει καθολου και δεν ξερω αν μπορω να νιωσω αυτο που μου ζητας να νιωσω δεν ξερω καν πως ειναι να νιωθεις" κοιταξα θλιμενα το πατωμα. "Εμιλι..." αναστεναξε καθως πλησιασε το προσωπο του στο δικο μου. "Ξερω οτι νιωθεις πραγματα για μενα. Και εσυ εισαι το μοναδικο ατομο που μπορει να με κανει να νιωσω εστω κατι... δεν θα το αφησω ετσι θα πολεμησω για σενα" με κοιταξα εντονα στα ματια. Κατεβασα το προσωπο μου για να κοιταξω το πατωμα δεν ηξερα τι να πω. Ενιωσα τα χειλια του στο κουτελο μου λιγο πριν απομακρινθει κατευθηνομενος προς το αμαξι. Σε κατι που το ακολουθησα κι εγω.