Τα κακά κορίτσια πεθαίνουν τελευταία (Drop Dead) (GxG)

Part 1

  "Χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό. Χωρίς φόβο,χωρίς δισταγμό" επαναλάμβανα τις δυο φράσεις που μας έμαθαν στην εκπαίδευση καθώς έκανα τις καθημερινές μου ασκήσεις. Τελειώνοντας τα πους απς μου άρπαξα το μπουκάλι με το νερό μου και το κατέβασα λαίμαργα προσπαθώντας να ικανοποιήσω την δίψα μου. Αναστέναξα ικανοποιημενα όταν το νερό πλέον είχε τελειώσει και πήγα στο δωμάτιο μου έτσι ώστε να απαλλαγώ από τα ιδρωμένα ρούχα μου. Έβαλα ένα σκούρο τζιν και πριν βάλω την κολλητή μαύρη μπλούζα μου πήγα να κοιταχτώ στον καθρέπτη. Επεξεργαστηκα το καλογυμνασμένο μου σώμα από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν αρκετά μυώδης αλλά όχι με τρόπο μη κολακευτικό για κοπέλα είχα τους απαραίτητους μύες στα απαραίτητα σημεία. Βεβαία αυτό ήταν απαραίτητο άμα ήθελες να επιβιώσεις στην δουλειά που κάνω. Έπιασα τα κόκκινα μακριά μαλλιά μου σε ένα επιβλητικό κότσο και φόρεσα την μπλούζα μου. Τότε ήταν που άκουσα κάτι να δονείτε στο κομοδίνο μου. Έτρεξα και έπιασα το κινητό μου ευτυχώς πριν προλάβει να κλείσει. "Ποιος?" είπα κοφτά στο τηλέφωνο. "Εμιλι που στο καλό είσαι το αφεντικό τα έχει πάρει" ακούστηκε η ανήσυχη φωνή του Ελιοτ στην άλλη γραμμή. "Σε 5 είμαι εκεί" είπα μονότονα και έκλεισα το τηλέφωνο. Άρπαξα τα κλειδιά και το κράνος μου και βγήκα από το σπίτι μου ψάχνοντας την μαύρη κατεμ μου. Εντοπίζοντας την προχώρησα προς αυτήν αλλά πριν την καβαλήσω παρατήρησα κάτι. Ολόκληρη η δεξιά πλευρά είχε τρύπες από σφαίρες. Να θυμηθώ να βασανίσω εξτρα τους κρατούμενους γι αυτό έβαλα υπενθύμιση στον εαυτό μου. Γκάζωσα την μηχανή μου και πραγματικά σε πέντε λεπτά είχα φτάσει έξω από το αρκετά γνώριμο για μένα ζαχαροπλαστειο. Μπαίνοντας μέσα χεραιτησα την γνώριμη πωλήτρια η οποία με κοίταξε αξαιταστηκα από πάνω μέχρι κάτω. Δέκα χρόνια το ίδιο τροπάριο. Μόλις σιγουρεύτηκε ότι ήμουν όντως εγώ-τι να πει κανείς- μου έκανε νεύμα να περάσω μέσα στην αίθουσα που φαινομενικά ήταν αποθήκη για τα προϊόντα. Μπαίνοντας μέσα έψαξα κάτω από το αλεύρι για να βρω τον μεγάλο κόκκινο διακόπτη. Όταν επιτέλους το βρήκα πάτησα το κριμένο κουμπί και ο τοίχος που βρισκόταν απέναντι από τη πόρτα που μπήκα άρχισε να σηκώνεται μην κάνοντας τον παραμικρό θόρυβο. Όταν ο τοίχος είχε εξυψωθεί αρκετά ώστε να μπορώ να περάσω προχώρησα στο σκοτεινό διάδρομο μπροστά μου και τέλος αφού πέρασα τις 5 ατσάλινες πόρτες βάζοντας τους σωστούς κωδικούς έφτασα στο μεγάλο φωτεινό χώρο στον οποίο ήταν τα γραφεία μας. Αφήνοντας τα κλειδιά και το κράνος μου στο γραφείο μου μπήκα γρήγορα στο γραφείο του αφεντικού εκεί με περίμενε ο Ελλιοτ ο υπεύθυνος που μου δίνει τα στοιχεία για τις αποστολές μου με τον Μάικλ το μεγάλο αφεντικό. O Μάικλ ήταν αυτός που με βρήκε 10 χρόνια πριν και με βοήθησε είδε κάτι σε μένα και με έβαλε στην ομάδα του.