Τα κακά κορίτσια πεθαίνουν τελευταία (Drop Dead) (GxG)

Part 8

    "Με δουλευεις Εμιλι εσυ ανεχτηκες πολλα?"φωναξε ο Αντονι οταν ειχαμε απομακρηνθει αρκετα απο το αμαξι. Κοιταξα τον Αντονι στα ματια μπορουσα να δω την φλεβα στοκεφαλι του να πεταγεται. Χωρις να του απαντησω καν ορμησα πανω του σε ενα παθιασμενο φιλι. Αυτοs ανταπεδωσε για λιγα δευτερολεπτα πριν με διωξει απο πανω του. "Εμιλι οχι!"φωναξε προσπαθωντας να βρει την αναπνοη του. "Ελα αφου ξερεις οτι το θες" τον ξανα πλησιασα. Αλλα αυτος με εσπρωξε για αλλη μια φορα. "Τι στο διαολο?" του πεταξα τσαντισμενη. "Σου ειπα οτι δεν θελω να ειμαι κατι στο οποιο ξεσπας! Δεν ακουσες τιποτα απο οτι σου ειπα πριν?"Φωναξε παρολλα αυτα μπορουσα να δω τον πονο που ενιωθε στα ματια του και δεν νομιζω οτι ηταν απο το κεφαλι του. "Αμα θες να μιλησουμε ειμαι εδω" με πλησιασε περνωντας με αγγαλια. Αυτη την φορα εγω ημουν αυτη που τον εσπρωξα ομως. "Ωραια θες να μιλησουμε ? να μιλησουμε!" ειχα κερδισει την αμερηστη προσοχη του. "Τι στο καλο εχεις παθει? Που ειναι η πυθαρχεια σου εχεις παει να σκοτωσεις τον στοχο δυο φορες! Ο Μαικλ ειπε οτι την θελει ζωντανη και απηραχτη" του πεταξα."Γαμα το Μαικλ!" μου αντιγυρισε και εμεινα αναυδη. "Πως μπορεις να το λεςαυτο?" εψαξα τα ματια του και τον ειδα να μετανιωνει για τα λογια του. "Δεν το ενοουσα... σηγνωμη απλα αυτες οι μερες ειναι δυσκολες... και απλα η κοπελα ειναι ο πιο ευκολος στοχος..." προσπαθησε να δικεολογηθει. "Μου ειπες να μην ξεσπαω σε σενα Αντονι αλλα κανεις το ιδιο στην Μαγια". "Εμιλι σε καμια περιπτωση δεν ειναι το ιδιο". Εξησε αμηχανα το κεφαλι του. "Ασε που μαλλον σε βολευει το οτι πρεπει να την φερουμε απειραχτη πισω"με κατηγορησε και πραγματικα ακουστηκε σαν ζηλιαρης γκομενος. "Αντονι δεν ξερω τι στο διαολο ενοεις αλλα απλα ακολουθω την αποστολη μου κατι που εσυ σε καμια περιπτωση δεν κανεις θελω ενα σημαχο γαμωτο οχι αλλο εναν εχθρο!" του εξηγησα οσο πιο ηρεμα μπορουσα. "Εισαι σιγουρη γι αυτο που λες?" εψαξε τα ματια μου. "Αντονι αμα δεν θες να ξαναβρεθεις ανεσθητος και να παραμεινεις για ολο το ταξιδι ετσι θα σημφωνησεις οτι θα σημπερηφερθεις σωστα και μετα θα το βουλωσεις" τον απειλησα ριχνωντας του ενα αγριο βλεμμα. Εκεινος χαμηλωσε το βλεμμα και εδειξε να σκεφτεται κατι για λιγα δευτερολεπτα. "Σηγνωμη" μουρμουρησε και αρχισαμε να περπαταμε προς το αμαξι.Λιγο πριν μπω στην θεση του οδηγου τον ενιωσα να μου πιανει το χερι και να με τραβαει προς το μερος του. Ξαφνικα βρεθηκα προσωπο με προσωπο μαζι του και τον ενιωσα να ψαχνει τα ματια μου. Σηκωσα ελαφρα το κεφαλι μου ετσι ωστε να του δωσω αυτο που ηθελε. "Αληθεια σηγνωμη"ειπε πιο γλυκα αυτη την φορα και χαμογελασα ικανοποιημενη απο την επιρια που ειχα πανω του. Ξερω τι σκεφτεστε ισως επρεπε και εγω να του ελεγα σηγνωμη γι αυτο που του ειχα κανει αλλα εγω απλα δεν ζητουσα ποτε σηγνωμη εκανα οτι εκανα χωρις ποτε να μετανιωνω τιποτα. Χωρις να το περιμενωενωσε τα χειλια μας κανωντας με να χασωγια λιγο το ηρμο της σκεψης μου. Το φιλι διερκησε μονο για λιγα δευτερολεπτακαι οταν με αφησε ειχε σηκωμενα στο ενα του χερι τα κλειδια του αμαξιου. "Εγω οδηγαω" μου εκλεισε το ματι και ανοιξε την πορτα του οδηγου. Ετσι ο Αντονι που ηξερα ειχε επιστρεψει. Πηγα γυρω απο το αμαξι για να κατσω στην θεση του συνοδηγου χωρις να δωσω την παραμικρη σημασιαστην κρατουμενη μας η οποια καθωταν με στραυομενα τα χερια αναμεσα στα δυο πισινα καθησματα... Αμηχανη σιωπη ηταν η λιγοτερη περιγραφη που θα μπορουσα να δοσω στην μια ωρα οδηγησης που ειχε περασει. Η Μαγια ηταν ασυνηθηστα ησυχη και μιλουσε μονο ψυθηρηστα οταν ηταν να σχολιασει-φανταζομαι οχι με τακαλυτερα λογια- κατι που μου ειχε πει ο Αντονι. Ο Αντονι μου πετουσε ολο κατι γλυκαναλατα  χωρις καποιο ουσιαστικο λογο και εγω δεν απαντουσα ουτε σχολιαζα τιποτα απλα ημουν καρφομενη στην θεση μου προσπαθωντας να παραμεινω αορατη κατι που δυστηχως δεν λειτουργουσε.Κοιταξα εξω απο το παραθυρο μου  παρατηροντας τα σχεδια που εκαναν με τις σκιες τους τα δεντρα που περνουσαμε και προς μεγαλη μου εκπληξη συνηδητοποιησα οτι περνουσαμε αναμεσα απο ενα δασος που εδειχνε να εχει τεραστια εκταση και απο δεξια και απο αριστερα. "Σε πειραζει να σταματησουμε λιγο? Πρεπει να μαρκαρω λιγο την περιοχη μου" γελασε στο ιδιο του το αστειο ο Αντονι σε κατι που δεν το ακολουθησα ουτε εγω ουτε η Μαγια. "Γιατι?  ολη αυτη την ωρα τι εκανες?" ακουσα την Μαγια να ψυθηριζει απο το πισω καθησμα και χρειαστηκε να δαγκωσω την γλωσσα μου για μην γελασω. Ο Αντονι την αγνοησε κρατωντας την υποσχεση του να σημπεριφερθει καλα και βγηκε απλα απο το αμαξι. "Αληθεια τωρα μ αυτον?" σχολιασε η Μαγια την στιγμη που εκλεισε η πορτα πισω απο τονΑντονι. "Και γιατι ακριβως σε νοιαζει εσενα?" γυρησα να την κοιταξω. "Και ποιος σου ειπε οτι με νοιαζει?" απαντησε με ερωτηση. Πολυ ωριμο! "Λεω τι βλεπω"της χαμογελασα πονηρα κοιτωντας την μεσα στα ματια.Εκεινη πλησιασε το προσωπο της επικηνδυνα κοντα στο δικο μου γερνωντας λιγο το κεφαλι της λες και ηταν ετοιμη να με φιλησει. "Μαλλον χρειαζεσαι εναν καλο οφθαλμιατρο τοτε!"συνεχησε χωρις να μειωνει αλλα ουτε και να αυξανει την αποσταση μεταξη μας. Και ειληκρηνα σε αυτη την φαση δεν ηξερα τι απο τα δυο ηθελα να κανει πιο πολυ. Αλλα τοτε ηταν που την προσοχη μου τραμηξε κατι αλλο. "Αντονι..." ηταν το μονο που ειπα. Εκεινη τραβηχτηκε απο κοντα μου με ενα θιγμενο υφος. "Τι στο καλο ενοεις Αντονι? Πας-" αλλα σηκωσα το χερι μου κοβωντας το παραληρημα της. "Αντονι ελα μεσα τωρα!" φωναξα στον συνετερο μου οσο πιο δυνατα μπορουσα. Αμεσως ειδατον Αντονι να ξεπροβαλει πισω απο ενα ψηλο δεντρο. Μου εριξε ενα βλεμμα αποριας αλλα τοτε ηταν που παρατησε αυτο που ειχα παρατηρησει κι εγω. Τρεια μεγαλα μαυρα τζιπ ερχοντουσαν προς το μεροςμας και αμεσως καταλαβα οτι αποτελουσαν απειλη. Προς μεγαλη μου εκπληξη ο Αντονι εμεινε κοκαλωμενος στην θεση του και δεν κουνιωταν να ερθει προς το αμαξι.Τι στο καλο του σηνεβαινε? Δρωντας απο ενστικτο πηδηξα απο την θεση του συνοδηγουστην θεση του οδηγου και αρχησα να βαραω την κορνα. "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΤΕΛΕΙΩΝΕ!" τουφωναξα οσο πιο δυνατα μπορουσα. Εκεινοςγια καποιο λογο που δεν καταλαβα τ οσκεφτηκε για λιγα δευτερολεπτα πριν ερθει να παρει τη θεση του διπλα μου."Ποιο ειναι το προβλημα σου?" ρωτησα εκενυρισμενη. "Εγω... εε..." ηταν το μονο που ειπε αλλα πριν προλαβω να τον βρισω με καθε βρισια που περιειχε το λεξιλογειο μου ακουσα την πανικοβλητη φωνη τηςΜαγια. "Εμιλι ειναι ο Ελιοτ. Εμιλι τι θα κανουμε?". "Αθωος γκομενος ε?" εριξα ενα αγριο βλεμμα στον Αντονι για αλλη μια φορα. Εκεινος με αγνοησε τελιως και εγω αποφασισα οτι ηταν στιγμη να ξεκινησω το αμαξι. Το αμαξι γρηλισε και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα βρισκομασταν στο δρομο με απιστευτη ταχυτητα. "Για να δουμε τι μπορει να κανει αυτο μωροοο"φωναξα καθως η αδρεναλινη μου ηταν στα υψη. Παρολλη την ταχυτητα μας τα εχθρικα αμαξια μας πλησιασαν με ευκολια. "Αντονι παρε το οπλο σου απο το ντουλαπακι προσεχε μην το μπερδεψεις με το δικο μου" τον διεταξα. Εκεινος εγνευσε και ανοιξε το ντουλαπακι και αφου τσεκαρε  τις σφερες και των δυο οπλων σηκωσετ ο οπλο του και αρχισε να πυροβολει. Τα αμαξια ομως πρεπει να ηταν αλεξισφερα γιατι η σφερες που επεφταν δεν εδειξε να τους επιρεαζουν ιδιετερα. Τοτε ηταν που ειδα την ευκερια να γλυτωσουμε.Μπροστα μας υπηρχε μια πολυ αποτομη στροφη. "Ας ελπισουμε οτι δεν ειναιτ οσο καλοι οδηγοι οσο εγω!" χαμογελασα πονηρα στον εαυτο μου. Επιταχυνα πιο πολυ το αμαξι και λιγο πριν μπω στηνστροφη ετοιμαστηκα να σηκωσω χειροφρενο."Εμιλι οχι!" ακουσα τον Αντονι ο οποιος επιχειρησε να μου αρπαξει το τιμονι.Αυτο ηταν το μονο που χρειαστηκε για να χασω τον ελενχο του αμαξιου και να φυγουμε εκτος δρομου.