minho ile hayal et | mafya

10

Sırtımdaki acı yüzünden hafifçe gözlerimi araladım canım çok yanıyordu neredeydim ben

En son ne olduğunu hatırlamaya çalıştım ama kırılan yerlerim ve sırtım buna engel oluyordu en sonunda gözlerim tamamen açıldı

Gözlerimi açar açmaz minhoyu gördüm kafasını aşağı doğru eymiş parmaklarını ise turuncuya yakın saçlarına geçirmişti onu görmezden gelerek kendime baktım tamamen alçıda gibiydim resmen sağ dizimin altı ve sol kolum tamamen sargılıydı sırtımı bilmiyordum ama ondada sargı bezi vardı

Biraz hareket etmeye çalışırken kolum yanmaya başladı ve dudaklarım çok küçük bir acı iniltisi çıktığı anda minho kafasını bana çevirdi

M:"yn" dedi hemen yanıma gelerek hiç cevap vermedim

M:"nasılsın" dediğinde dalga geçer gibi güldüm ve konuşmak için önce öksürdüm

"Mükemmel" dedin yalancı bir gülümsemeyle minhonun gözlerinde pişmanlaık vardı ama bu gözlerin yalan olduğunu biliyordum

Bana bakmaya başladı hangi yüzle baktığını merak ediyordum oysaki "kız" derken yüzüme bile bakmıyordu

derin bir nefes verdi ve yutkundu sanırım bişey diyecekti ama demekte istemiyordu

Onu incelemeye başladım gözleri kızarmıştı ağlamış mıydı? hemde benim için hiç sanmam gözlerinin altında morluklar vardı uyumamış olabilirdi ve rengi tamamen soluktu iki elide kan toplamış ve morarmıştı sağ eli daha çok morarıktı

"Hyunjin nerede" sesimdeki sertlik hala gitmemişti

Bana baktı konuşmadı ona bir şey  mi olmuştu

"Onada mı bişey oldu!?"

Minho hayır anlamında kafasını salladı ve tekrar yutkundu ve konuşmaya başladı

M:"çağırabilirim ama benim gitmem gerekir... yani odaya sadece bir kişi girebilirmiş daha fazla enfeksiyon kapmaman için..." sona doğru mırıldandı ama duymadım sanki cümleleri zor kuruyormuş gibi

"hyunjin gelsin o zaman" çok mu kırıcıydım evet ama umrumda değildi artık istemiyordum hyunjin dışında şu anda ve sonraki zamanlarımda da kimseyi istemiyordum

M:"peki" dedi sessizce odadan çıkıp gitti otuz saniye sonrada hyunjin geldi

Ona bakar bakmaz gözlerim doldu çünkü oda hiç iyi değildi gözleri çok kızarıktı ve morlukları çok fazlaydı onunda rengi solmuştu

"Hyunjin" dedim gözümden bir yaş akarken

H:"abla" dedi ve hemen yanıma geldi ve çok narin hareketlerle bana sarıldı bende sağ kolumu ona sardım canım şu an ne kadar acısada hyunjin için değerdi

H:"korkuyorum ya bir daha böyle bişey olursa" dedi ve daha çok ağlamaya başladı hyunjinin ağlaması içimi parçalıyordu onun üzülmesini istemiyordum hyunjin benim için bu hayattaki en temiz ve saf kişiydi

"Hayır artık asla böyle bir şey olmayacak" dedim hayır bu onu sakinleştirmek için söylediğim bir şey değildi gerçekten böyle olacaktı

O sırada doktor geldi
 
*Doktor=D*

D:"bölüyorum ama kontrolleri yapmamız gerekiyor" dedi naik bir tavırla

Hyunjine sarılmayı bıraktım ve doktor kolumdaki serumu çıkartıp kanımı aldı ve tekrar serumu taklı sonra şekerime ve tansiyonuma baktı

D:"iyi durumda değilsiniz kan değerleriniz çok düşük ve şekerinizde aynı şekilde vücüdunuzun dinlenmesi gerekiyor"

"Ne zaman çıkış yapabilirim" 

D:"iki gün sonra çıkış yapabilirsiniz ama iyileşmeniz için bir hafta burada kalmanızı tavsiye ederim"

Güzel iki gün sonra beni yeni bir hayat bekliyordu şimdide doktorun dediği gibi dinlenmek için kafamı yastığa koydum hyunjinde gitmişti gözlerimi acıyla kapadım ve uyudum
~~~~~~~~~~~~~~~
(2 gün sonra)

Gözlerimi araladığımda odada kimse yoktu ve bu gün çıkış günümdü bu gün çıkacağımı biliyorlardı onlara söylemiştim ama artık minhonun yanında durmak istemiyordum o yüzden kendi evimde kalacaktım ve bunu söylemek için iki gün boyunca nasıl diyeceğimi planladım

Açıkçası benim için zor olacaktı çünkü minhoya saf bir sevgi beslemiştim ona karşı hissettiklerim tamamen saftı ama bu sevgi tarafsızdı

Kapı çaldı ve sessizce kapı açıldı gelen minhoydu o gelir gelmez gözlerimi cama çevirdim ona bakmak  bile istemiyordum

M:"yn" sanırım önemli bir şey söyleyecekti çünkü hemen konuya dalmıştı

Kafamı ona çevirdim ve ne istiyorsun bakışı attım
M:"konuşabilir miyiz?" Dedi derin bir nefes alarak

"Olur ama benimde senle konuşmam gerekiyor" artık evde kalmak istediğimi söyleyecektim

M:"önce sen söyle"

"Buradan çıkış yaptıktan sonra kendi evime gidicem" sesim net söylediğim cümle ise bıçak gibi keskindi ve minho afallamıştı asla tepki vermiyordu

M:"peki" dedi ifadesizdi yüzündeki afallama gitmişti sonra çıkıp gitti acaba bana ne diyekti

yaptığımdan pişman değildim çünkü böyle olması gerekiyordu artık hayatımda yeri yoktu

Akşama doğru taburcu olmam için tekerlekli sandalyeye aldılar ve asansöre bindim danışmana geldik ve artık hastaneden çıkabilirdim tekerlekli sandalyeden kalktım

Dizimin altı sargılı olmasına rağmen yürüyebilmiştim ne kadar canım yansada belli etmemeye çalışıyordum

Kapıdan çıktığımızda arabaya doğru ilerledim minho evde kalacağımı diğerlerinede söylemiş olmalı ki herkes buradaydı

F:"gitmek zorunda değilsin biliyorsun dimi hala bizimle kalabilirsin" neredeyse ağlayacaktı gözleri dolmuştu ama böyle olması gerekiyordu

Daha fazla dayanamayarak felixe kolumu açtım ve sarıldı öyle sıkı sarıldı ki asla bırakmak istemezmiş gibiydi sarıldığımda daha çok ağlamaya başladı kulağına böyle olması gerektiğini fısıldadım

Felixten ayrıldığımda herkesle birer kez sarıldım sona minho kalmıştı ona sarılmadım sadece baktım her yerini sonsuza dek ezberlemek istermişim gibi baktım çünkü bu onu son görüşümdü birazdan olmayacaktı

Gözlerinde acı vardı acıdan başka bişey göremiyordum o açık kahve gözlerde yüzü ise ifadesizdi sadece gözlerime bakıyordu ne yapmaya çalıştığını anlamadım

En sonunda gözlerimi ayırıp hyunjine baktım ve hadi dedim sonra arabaya bindik ben arka koltuğa oturdum felix sürücü koltuğuna hyunjin ise ön koltuğa oturdu

Arka koltukta minhoyu düşünmeye başladım zaten bir an bile olsun aklımdan çıkmıyordu beraber çok az zaman geçirmiştik ama çok hızlı bağlanmıştım minhoya onu bırakmak acı veriyordu ama o beni "kız" dediği zaman çoktan bırakmıştı bile

Minhoyu düşünürken gözünden bir damla yaş aktı onu bu kısa sürede ağlayacak kadar çok mu sevmiştim sanırım evet ben minhoya aşık olmuştum

Ama bitmişti herşey sona erdi artık onu göremeyecektim sesini duymayacaktım içimdeki özlem gittikçe büyüyordu ama araba yavaşladı eve gelmiştik

Arabadan indik felix ve hyunjin sarıldı felix yine ağlıyordu hyunjin ise onu teselli ediyordu felixe son kez sarılıp evin kapısını açtık artık herşey bitmişti
___________________________
Biliyorum olayları iyice karıştırdım ama böyle olmazsa final oluyordu biraz daha hikaye uzasın diye böyle bişey yaptım merak etmeyin diğer bölüm cidden herşey düzelecek

Oy sınırı:10
921 Kelime