Robbie zat stil in de spreekkamer van zijn therapeut, Martin, zijn handen trillend in zijn schoot terwijl hij wachtte op wat er zou komen. De laatste weken waren zwaar geweest, elke hap voelde als een gevecht en elke gedachte aan eten bracht een golf van angst en afschuw met zich mee.
Martin keek hem bezorgd aan. "Hoe gaat het met je, Robbie?" vroeg hij, zijn stem zacht en vol medeleven.
Robbie haalde diep adem en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. "Niet goed," fluisterde hij, zijn stem nauwelijks meer dan een gefluister. "Ik kan het niet, Martin. Ik... ik kan niet eten."
Martin knikte begrijpend. "Ik begrijp het, Robbie," zei hij rustig. "Het is moeilijk, maar we gaan hier samen doorheen komen. We zullen manieren vinden om je te helpen, om je te ondersteunen in je herstel."
Robbie knikte zwakjes, zijn hart bonzend in zijn borstkas terwijl de angst en de schaamte zich als een verstikkende deken om hem heen sloten. Hij voelde zich machteloos, gevangen in de greep van zijn eigen gedachten en gevoelens, en hij wist niet hoe hij eraan moest ontsnappen.
Martin keek hem onderzoekend aan, zijn ogen vol zorg en bezorgdheid. "Ik maak me echt zorgen om je, Robbie," zei hij ernstig. "Je bent de afgelopen weken veel afgevallen en je gezondheid lijdt eronder. Ik denk dat het tijd is om te overwegen om een sonde te plaatsen, om ervoor te zorgen dat je de voedingsstoffen krijgt die je nodig hebt."
Robbie voelde de paniek in hem opwellen bij het horen van die woorden. Een sonde? Het idee alleen al deed hem huiveren van afschuw en angst. Hij wilde het niet, hij kon het niet, maar hij wist ook dat hij op deze manier niet verder kon gaan.
"Maar... maar ik wil geen sonde," stamelde hij, zijn stem trillend van emotie. "Ik... ik wil gewoon weer normaal kunnen eten, Martin. Ik wil niet afhankelijk zijn van een buisje om me in leven te houden."
Martin legde een kalmerende hand op Robbie's schouder en keek hem diep in de ogen. "Ik begrijp het, Robbie," zei hij opnieuw, zijn stem vol begrip. "Maar we moeten ook realistisch zijn. Op dit moment heeft je lichaam de extra ondersteuning nodig die een sonde kan bieden. Het is geen falen, het is gewoon een andere stap op je weg naar herstel."
Robbie voelde de tranen prikken achter zijn ogen bij die woorden. Hij wilde zo graag geloven dat het waar was, dat hij op een dag weer normaal zou kunnen eten zonder angst of schuldgevoelens. Maar op dit moment voelde het alsof hij gevangen zat in een eindeloze spiraal van zelfvernietiging, en hij wist niet hoe hij eraan moest ontsnappen.
Uiteindelijk stemde Robbie aarzelend in met de plaatsing van de sonde, wetende dat het de enige manier was om zijn leven te redden. Hij wist dat het een lange en moeilijke weg zou worden, maar hij was vastbesloten om te vechten, om door te zetten, hoe moeilijk het ook zou worden. En met Martin aan zijn zijde wist hij dat hij niet alleen was in zijn strijd.
