De laatste week van Raoul in de kliniek was aangebroken, en de sfeer onder de jongens was een mengeling van vreugde en melancholie. Ze wilden Raoul een onvergetelijk afscheid geven, maar wisten ook dat zijn vertrek een leegte zou achterlaten.
Het idee om de eerste nacht van de week samen in de woonkamer door te brengen, kwam van Koen. Hij vond dat ze op die manier hun tijd samen op een bijzondere manier konden beginnen. Met matrassen, kussens en dekens in de aanslag, hadden ze de woonkamer omgetoverd tot een gezellige slaapzaal.
"Dit wordt geweldig," zei Raoul terwijl hij zijn matras neerlegde. "Het voelt een beetje als een schoolkamp."
Milo knikte enthousiast. "Ja, we moeten zeker laat opblijven en verhalen vertellen."
Matthyas glimlachte, blij dat hij deel uitmaakte van dit moment. Hij keek naar zijn vrienden en voelde een warme gloed van kameraadschap. "Ik ben het helemaal eens met Milo. Laten we deze week memorabel maken."
Sonja en Mark hadden hen geholpen om alles op te zetten en hadden wat snacks en drankjes voor hen klaargezet. "Jullie verdienen het om een beetje plezier te hebben," had Sonja gezegd voordat ze hen alleen liet.
Nadat ze zich allemaal geïnstalleerd hadden, begon de avond met een eenvoudig maar gezellig avondmaal. Ze zaten op hun matrassen en genoten van pizza, die ze speciaal voor de gelegenheid hadden besteld. Het was een verfrissende breuk met de dagelijkse routine van de kliniek.
"Proost op Raoul," zei Koen terwijl hij zijn blikje frisdrank ophief. "We gaan je missen, man."
Raoul glimlachte breed. "Ik ga jullie ook missen. Maar het is niet echt een afscheid, toch? We blijven contact houden."
Na het eten begonnen de verhalen en herinneringen te vloeien. Ze spraken over hun eerste dagen in de kliniek, hun moeilijkste momenten, en hun grootste overwinningen. De kamer vulde zich met gelach en een paar tranen, maar vooral met een gevoel van verbondenheid.
Robbie, die meestal wat stiller was, leek zich goed te voelen in het gezelschap van zijn vrienden. "Weet je, zonder jullie had ik het echt niet gered," zei hij zacht. "Jullie hebben me door zoveel heen geholpen."
"Dat geldt voor ons allemaal," zei Matthyas. "We hebben elkaar nodig gehad, en we hebben elkaar sterker gemaakt."
De uren vlogen voorbij terwijl ze spelletjes speelden, oude anekdotes deelden, en gewoon genoten van elkaars gezelschap. Rond middernacht stelde Milo voor om een film te kijken, en ze kozen unaniem voor een komedie, iets lichts om de stemming vrolijk te houden.
Toen de film afgelopen was, voelde iedereen de vermoeidheid toeslaan. De kamer was gevuld met het zachte geluid van ademhaling en af en toe een snurk. Matthyas, die naast Raoul lag, fluisterde: "Dank je, Raoul. Voor alles."
Raoul keek hem aan en knikte. "Jij ook, Matthyas. Wees sterk, oké?"
De nacht verliep rustig en vredig. De volgende ochtend werden ze langzaam wakker in een mengeling van slaperigheid en tevredenheid. Het was een bijzonder begin van een week die zowel moeilijk als mooi zou zijn.
Terwijl ze hun matrassen weer naar hun kamers brachten, voelde Matthyas een gevoel van opluchting. Ze hadden nog een paar dagen samen, en ze zouden elke seconde benutten om herinneringen te maken die een leven lang zouden meegaan.
Voor nu, echter, was het tijd voor het ontbijt, en iedereen wist dat het de perfecte gelegenheid was om hun plannen voor de rest van de week te bespreken. Maar één ding was zeker: deze nacht samen had hen allemaal nog dichter bij elkaar gebracht, en dat zou hen helpen om de komende dagen sterk te blijven.
