De volgende ochtend besloot Raoul om Milo mee te nemen naar de tennisbaan achter de kliniek. Het was een zonnige dag, perfect voor een sportieve afleiding. Raoul had tijdens zijn herstelproces veel steun gevonden in fysieke activiteiten, en hij wilde Milo laten zien hoe verfrissend het kon zijn om buiten actief te zijn.
"Kom op, Milo, we gaan tennissen!" riep Raoul terwijl hij met een tennisracket in de hand de gang in liep.
Milo keek op van zijn boek en trok een wenkbrauw op. "Tennissen? Ik heb dat nog nooit gedaan."
"Geen zorgen," zei Raoul met een glimlach. "Het gaat erom dat we plezier hebben en even onze gedachten verzetten. Je zult het leuk vinden."
Hoewel Milo aanvankelijk aarzelde, stemde hij uiteindelijk toe. Samen liepen ze naar de tennisbaan, waar de zon helder scheen en een zachte bries door de bomen waaide. Raoul gaf Milo een racket en legde de basisregels uit.
"Oké, we beginnen simpel. Ik sla de bal naar jou, en jij probeert hem terug te slaan. Makkelijk zat, toch?" zei Raoul bemoedigend.
Milo knikte en nam zijn positie in. De eerste paar slagen waren onhandig en gingen alle kanten op, maar al snel begon Milo de slag te pakken te krijgen. Raoul moedigde hem constant aan, lachte om hun misstappen en complimenteerde hem bij elke goede slag.
"Je doet het geweldig, Milo!" riep Raoul terwijl hij een bal handig terug sloeg. "Zie je wel? Dit is toch leuk?"
Milo begon te lachen en voelde zich steeds zelfverzekerder worden. De zorgen en stress van de afgelopen weken leken even te verdwijnen terwijl hij zich concentreerde op het spel. De fysieke inspanning en de frisse lucht hielpen hem om zijn gedachten te verzetten en zich beter te voelen.
Na een tijdje namen ze een pauze en gingen op een bankje aan de rand van de baan zitten. Milo veegde het zweet van zijn voorhoofd en keek naar Raoul. "Dank je, Raoul. Dit was echt leuk. Ik voelde me even helemaal vrij."
Raoul glimlachte en klopte Milo op de schouder. "Daar gaat het om, vriend. Het is belangrijk om momenten van vreugde te vinden, zelfs als alles zwaar voelt. We moeten voor onszelf blijven zorgen."
Milo knikte en voelde een golf van dankbaarheid voor Raoul's vriendschap. "Je hebt gelijk. Ik moet meer dingen proberen om mezelf af te leiden van de negatieve gedachten."
"Precies," antwoordde Raoul. "En ik ben hier om je te helpen. We zijn er voor elkaar, weet je nog?"
De rest van de ochtend brachten ze door met tennissen en lachen. De sportieve afleiding gaf Milo een gevoel van opluchting en liet hem inzien dat er manieren waren om met zijn gevoelens om te gaan zonder terug te vallen in oude gewoontes.
Toen ze uiteindelijk terugkeerden naar de kliniek, voelde Milo zich lichter en optimistischer. Hij wist dat er nog veel werk te doen was, maar hij was dankbaar voor vrienden zoals Raoul die hem hielpen om door te zetten.
