Diezelfde middag besloten Robbie en Koen om wat tijd samen door te brengen. Het was een zeldzame dag zonder geplande therapieën of groepssessies, en de jongens wilden de gelegenheid benutten om even te ontspannen en iets leuks te doen.
"Wat dacht je van een wandeling in het bos?" stelde Koen voor terwijl hij zijn sportschoenen aantrok. "Het is mooi weer buiten en ik heb gehoord dat de paden daar best rustig zijn."
Robbie, die nog steeds worstelde met de ongemakken van zijn sondevoeding, knikte langzaam. "Klinkt goed, even weg van alles hier zou fijn zijn."
Ze haalden hun jassen en vertrokken richting het bos dat net buiten het terrein van de kliniek lag. De zon scheen zacht door de bladeren en een koele bries zorgde voor wat verkoeling. Terwijl ze liepen, viel er een comfortabele stilte tussen hen, slechts doorbroken door het geluid van hun voetstappen op het grindpad.
Na een tijdje vond Koen een omgevallen boomstam en stelde voor om even te gaan zitten. "We kunnen hier even pauzeren," zei hij terwijl hij ging zitten. "Ik wilde eigenlijk iets met je bespreken."
Robbie keek opzij, enigszins bezorgd. "Wat is er aan de hand?"
Koen zuchtte en keek naar de bladeren die zachtjes bewogen in de wind. "Ik maak me zorgen om je, Robbie. Ik zie hoe zwaar je het hebt met de sondevoeding en ik merk dat je nog steeds veel worstelt. Ik wil gewoon dat je weet dat je er niet alleen voor staat."
Robbie voelde een knoop in zijn maag en knikte. "Het is gewoon zo moeilijk, Koen. Elke dag lijkt een strijd te zijn en ik weet niet altijd hoe ik het moet volhouden. Maar ik waardeer je steun echt."
Koen legde een hand op Robbie's schouder. "Weet je, ik heb ook mijn momenten van zwakte gehad. Er waren tijden dat ik dacht dat ik het nooit zou halen, maar vrienden zoals jij hebben me erdoorheen geholpen. We moeten elkaar blijven steunen, vooral in de moeilijke tijden."
Robbie voelde een golf van dankbaarheid en emotie door zich heen stromen. "Dank je, Koen. Jij hebt me ook door veel heen geholpen. Het betekent veel voor me."
Koen glimlachte en gaf Robbie een stevige knuffel. "Laten we gewoon één stap tegelijk blijven zetten. Samen komen we er wel."
Na hun gesprek stonden ze op en vervolgden hun wandeling, pratend over luchtige onderwerpen en herinneringen aan betere tijden. Het voelde goed om even afgeleid te zijn en te genieten van de natuur om hen heen.
Toen ze uiteindelijk terugkeerden naar de kliniek, voelden ze zich allebei wat lichter en meer verbonden. Ze wisten dat de weg naar herstel lang en hobbelig zou zijn, maar met vrienden zoals zij aan elkaars zijde, voelde het iets minder onmogelijk.
Die avond, terwijl ze samen een film keken in de gemeenschappelijke ruimte, voelden Robbie en Koen een nieuw gevoel van hoop. Ze hadden elkaar, en dat maakte het verschil.
