Sonja opende de verbanddoos en legde deze op de tafel naast Matthyas. Ze haalde voorzichtig de benodigde materialen tevoorschijn: steriele gaasjes, ontsmettingsmiddel, verband en tape. Matthyas voelde een mengeling van schaamte en opluchting. Hij wist dat Sonja hier was om hem te helpen, maar het was moeilijk om zich zo kwetsbaar op te stellen.
"Oké, Matthyas," zei Sonja zacht. "Ik ga je wonden schoonmaken. Het kan een beetje pijn doen, maar ik zal zo voorzichtig mogelijk zijn. Als het te veel wordt, laat het me dan weten, goed?"
Matthyas knikte, zijn ademhaling onregelmatig terwijl hij toekeek hoe Sonja een paar handschoenen aantrok. Ze pakte een flesje ontsmettingsmiddel en een gaasje. "Het belangrijkste is dat we ervoor zorgen dat er geen infectie optreedt," legde ze uit terwijl ze het gaasje bevochtigde.
Ze begon voorzichtig de eerste wond te reinigen. Matthyas kromp een beetje ineen bij de prikkende sensatie, maar hij zei niets. Sonja werkte geduldig en zorgvuldig, haar handen vastberaden en rustig. "Je doet het goed, Matthyas," moedigde ze hem aan. "Blijf rustig ademen."
Matthyas probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, zoals ze had voorgesteld. Hij voelde een traan langs zijn wang rollen, maar hij probeerde zijn emoties onder controle te houden. Sonja ging ondertussen verder met haar werk, haar aanraking zacht maar grondig.
"Je bent echt dapper," zei Sonja na een paar minuten, terwijl ze de laatste wond verbond. "Het vergt veel moed om door zoiets heen te gaan en toch eerlijk te zijn over je strijd."
Matthyas keek haar aan, zijn ogen nog steeds vol emoties. "Dank je, Sonja. Het is gewoon zo moeilijk om alles te verwerken. Soms lijkt het alsof de pijn de enige uitweg is."
Sonja legde een hand op zijn schouder, zonder hem echt aan te raken, en glimlachte bemoedigend. "Het is begrijpelijk dat je je zo voelt, maar er zijn andere manieren om met je pijn om te gaan. Manieren die je niet meer pijn doen. We zullen samen uitzoeken wat voor jou werkt."
Sonja maakte de laatste verbandjes op Matthyas' armen vast en keek hem aan met een geruststellende glimlach. "Goed gedaan, Matthyas. Maar we moeten ook je benen en buik controleren, zoals we afgesproken hadden."
Matthyas knikte, hoewel hij zich opnieuw nerveus voelde. Hij wist dat Sonja alleen maar probeerde te helpen, maar het idee om nog meer van zijn kwetsbare plekken te laten zien, viel hem zwaar. Toch begon hij langzaam zijn broek uit te trekken, waarbij hij zijn blik naar de grond gericht hield.
Sonja observeerde zijn bewegingen aandachtig, alert op tekenen van ongemak. "Neem je tijd, Matthyas. We doen dit stap voor stap."
Toen Matthyas zijn broek helemaal had uitgetrokken, onthulden zijn benen een landschap van littekens. Van zijn dijen tot aan zijn knieën waren ze bedekt met oude, witte littekens, een trieste herinnering aan zijn worstelingen uit het verleden. Sonja bleef kalm en professioneel, hoewel haar hart zwaar voelde bij het zien van de schade die hij zichzelf had toegebracht.
"Oké, ik ga je benen even controleren," zei ze zacht. "Ik beloof dat ik zo voorzichtig mogelijk zal zijn."
Ze bekeek zijn benen zorgvuldig, van zijn enkels tot zijn dijen. De oude littekens waren dicht en wit, maar ze vond geen nieuwe wonden. "Je benen zien er gelukkig goed uit, Matthyas. Geen nieuwe verwondingen, alleen de oude littekens."
Matthyas haalde opgelucht adem, een beetje spanning verlatend. Sonja legde voorzichtig haar hand op zijn knie zonder hem aan te raken. "Het is duidelijk dat je veel hebt doorstaan. Maar deze littekens vertellen niet alleen een verhaal van pijn, ze laten ook zien hoe ver je bent gekomen."
Ze richtte zich toen op zijn buik. Matthyas trok zijn shirt omhoog, wat hem opnieuw een gevoel van kwetsbaarheid gaf. Sonja inspecteerde zijn buik, en hoewel ze enkele littekens zag, waren het er minder dan op zijn benen. "Ook hier zie ik geen nieuwe wonden, wat een goede zaak is. Je hebt veel kracht laten zien door niet terug te vallen op deze plekken."
Matthyas voelde een golf van emoties door zich heen gaan. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, maar Sonja's begripvolle houding gaf hem een sprankje hoop. "Dank je, Sonja. Voor alles."
Sonja glimlachte en knikte. "Het is mijn taak om je te helpen, Matthyas. En ik ben hier om je te steunen, wat er ook gebeurt."
Nadat ze klaar was met de controle, hielp Sonja Matthyas om zijn kleding weer aan te trekken. "Ik ben trots op je voor je eerlijkheid en je moed om deze stappen te zetten," zei ze terwijl ze de laatste spullen opruimde.
"Ik weet dat het moeilijk is, maar elke keer dat je kiest om hulp te vragen in plaats van jezelf pijn te doen, is een overwinning. Vergeet dat niet."
Matthyas knikte, zich iets opgeluchter voelend door haar woorden. Hij wist dat het een lange en uitdagende reis zou zijn, maar met Sonja aan zijn zijde voelde hij zich minder alleen en meer begrepen. Terwijl hij zijn mouwen en broek weer op hun plaats trok, voelde hij een klein beetje hoop oplichten in de donkere hoeken van zijn gedachten. Misschien, heel misschien, zou hij ooit deze demonen kunnen overwinnen.
