Exocoetidae

Son Arzum

" Uçmayı beceremeyenler
                Kanat kırmayı çok severler"

Gözlerimi açtığımda yanımda Cüneyd vardı gözlerimi açtığımı fark edince hemen oturduğu koltukta doğruldu ve kaşlarını çatarak konuşmaya başladı.

C: öyle haber vermeden çekip gidince merak ettik sizi Zeynep hanım.

Z: Annemler burda olduğumu biliyor mu ?

C: haber verdim daha fazla meraklandırmak istemezdim anneni ama asıl konu o değil...ya başına birşey gelseydi çok sorumsuzca bir hareketti Zeynep hanım.

En sondaki Zeynep hanımı sitem eder gibi söyledi yutkundum cevap vermek istemedim ama gözleri sanki benim durumundan haberdar gibiydi sanki birşeyleri söylememi bekliyor gibiydi ama birşey söylemedim hatta yüzümü sol tarafa çevirdim.

C: susmak en iyi cevaptır derler bencede susun

Daha fazla dayanamadım sürekli zeytinyağı gibi üste çıkmasına.

Z: Cüneyd efendi münasip olmaz böyle siz beni en iyisi evime götürün bizde bu muhabbetin sonuna varalım.

Sanki Cüneydin gözleri benden birşeyler bekliyor gibiydi ama o gözleri kıyamazdım o gözlere ümit veremezdim ve kendimce aramızdaki ilişkiye net bir çizgi çizmek istedim ve yapımda. Cüneydin anlamsız bakışları benim ayağa kalkmaya çalışmam ile son buldu yol boyu hiçbirsey konuşmadık onun gözlerini kendi gözlerimden kaçırdım bir kere bile göz göze gelmemeye çalıştım
onla.

~ Cüneyden~

Benim buraya gelme amacım Zeynep ile birşeyleri tekrar yoluna sokmak hemde onun elinde olmayan ihtimalleri ona geri vermek için gelmiştim ama bana karşı çok soğuktu babam haklıydı...

Sevmez o vakit beni...

Gerçekten de onun gözlerine baktığımda o ışıltıyı göremiyordum gözbebeğim iyi değildi...

Sabah annesine İlk önce duru bir ses ile iyiyim derken en sonda kalbinin sesi ile kötüyüm anne ben demesi kalbimi acıtmıştı .

Mazluma kıymışlardı...
Mazlum iyi değildi...

Hepsi benim yüzümden olmuştu etrafımdaki herşeyi lanetlemeye şimdiden başlamıştım...

Meryem hanım Zeynebin evde olmadığını söyleyince hepimiz telaşlanmıştık zeynebi aramak için dışarı çıktığımda onu sokağın sonunda görmüştüm takip etmeye başlamıştım ilk önce hastaneye gitti hastaneye neden gittiğini anlayamamışken birde üstüne kadın doğum polikliniğine girdi bana çok manasız geliyordu aklımdan birkaç şey şüphe etmiştim ama hiçbiri de olmazdı.

Beni en çok korkutan şey ise doktorun onu çağırmasını beklerken tırnaklarını teker teker yolması ve sürekli bacağını sallamasıydı hem strestli hemde korkuyordu ama neden? Daha fazla dayanamadım yanına doğru konuşmak için gidicektim ama doktorun onun ismini çağırmasıyla durdum asıl gözlerindeki korku doktordan çıkması ile başladı çok kötüydü her an bayılacak gibiydi yanına konuşmaya gidicektim ama hızlıca tuvalete gitti tuvaleten çıktığı anda anladım başı dönmeye başlamıştı ve bayılacaktı hızlıca onu yere düşmesinden kurtarmıştım.

Bugün hayatımın en büyük darbesini yedim doktor bana sevdiğim kadının kanser olduğunu söyledi.
Annemden sonra birde Zeynep...
O an kendi kendime bir söz vermiştim Zeynebin sonunu annem gibi olmasına müsaade etmiycektim.

Buraya gelişimden beri Zeynebin geleceğe yönelik fikirlerini öğrenmek istiyordum eğer o da müsade ederse bu ayrılık acısına son vermek istiyordum .