Çünkü ev bazen dört duvarı bir çatısı olan tuğla yığınları değildi.
Ev bazen insanlardı...
Bir eve en yakın hissettiren bazen insanlardı.
12 Aralık 2021
Pazar
Saat 13.20
Eve gelişimin ve annemin bana tonlarca kelime sarf etmesi üzerine neredeyse 15 dakika geçmişti.
Ailemin beni sıkması dışarıdan eve döndüğümde annemin hakaret karışımlı azarlamaları artık bünyemde ters etki yaratmıyordu. Alıştığım şeylerdi bunlar.
Ne garip değil mi? Alışmam gereken onca şey varken annemin hakaret karışımlı azarlamalarına alışmam.
Bazen insanın hayatını veyahut çocukluğunu elinden alan farklı kişiler değildir.
Yabancılar
Birinci dereceden ikinci dereceden yakınlar değildir.
Ailenin ta kendisidir.
Bazen baba bazen anne.
Belki hayata gözlerimi ilk açtığımda bazı konularda şans yüzüme gülmedi. Hayat yüzüme gülmedi.
Belki de bu hayat bana kendi hayatımı kendi mutluluğumu kendim yaratmamı istedi benden. Olabilir miydi? Neden olmasındı.
Hakaret içerikli azarlamadan anladığım kadarıyla bu gece yemekleri benim hazırlamam gerekiyordu. Ve bu rezalet birşey ne zaman ki yemekleri ben yapsam mutlaka yemekte yaptığım yemeğe bir kusur bulunurdu.
Kadı kızında da vardır bir gram kusur hiç bir şeyi kusursuz yapamam ki.
Sıcak bir duş alıp hızlıca üstümü giyinip mutfağa geçtim. Dolaptan malzemeleri çıkarıp tezgaha bıraktım. Önce salata malzemelerini yıkayıp salatayı aradan çıkardım.
Etleri soslayacağım sosu hazırlayıp etleri doğradım soslayıp kızartıktan sonra bulguru yapıp mutfakta ki işimi bitirdim hepsini tek tek tattım. Evet, ellerime sağlık harika yemekler yapmışım. Ama gel gör ki akşam bir kusur bulunacaktı.
Odama geçtim telefondan Instagram'a girdim ve reelsde takıldım bir süre.
18.00
Babam işten eve dönmüştü. Sofrayı kurup babamın duştan çıkıp gelmesini bekledik. Babam duştan çıkınca yemeği yemeye başlamıştık.
Beni şaşırtan şeyler oluyordu. Kimse yaptığım yemeğe laf etmiyordu.
Kusursuz bir insan olmak çok zor arkadaşlar.
Gece azar dozumu babamdan ders çalışmadığım için almıştım. Halbuki çalışıyordum kendileri görmüyordu.
Odama geçip Instagram'a girdim tekrardan sabahki çocuk gene yine yineden story atmıştı.
Babam içerideydi ve kahkaha atmaktan ölesiye korkuyordum. Boğazımı temizleyip storye tıkladım.
Karşıma çıkan şeyle dumur olmuştum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EVİM SENSİN
Teen Fiction"Gitme" dedi dudaklarının arasından çıkan kelimeyle "gitmeni istemiyorum" diyordu fısıldayarak yanaklarına düşen gözyaşlarıyla. Çoktan gitmişti. Gelmemek üzere gitmişti. Bazı gidişlerin dönüşü olamayabiliyordu. Ve bu gidişin bir dönüşü olmayacaktı.
