"Ah, hadi ama! Buna gerçekten inanıyor musunuz? Burada bütün gece sevişmiş gibi görünüyorlar!"
Diego' nun lokması boğazında kalıp öksürürken, Allison ve diğerleri ise bize far görmüş tavşan gibi bakmaya başladılar.
Klaus' ün sözleri yüzünden ben ise...
Yaldıza basıp yorum yapmayı unutmayın (Hayallerinize ihtiyacım var 🤧)
~~~~
Kendimi bok çuvalı gibi hissediyordum. Gerçekten.
Kıyamette zaten herkesi kaybetmek iğrenç bir durumdu ama Five buradan çıkacağımıza dair inancımı yüksek tutuyordu.
Tutuyor-du!
Bir sene olacaktı neredeyse ama bir bok olduğu yoktu! Ve her seferinde Five, doğru denklemi bulmasına az kaldığını söyleyip beni başından savıyordu.
Son zamanlarda benim mizahi ve neşeli kişiliğim yerini umutsuzluğa ve üzgünlüğe bırakıyordu. Çünkü eski hayatımı gittikçe daha çok özlüyordum. Her şeyimi..
Tabi bu süreçte Five' a karşı içimde kin büyüyordu, sonuçta herşey onun suçuydu!
İlk zamanlar suratına bakıp alay eder, gülerdim. Hatta ondan etkilenirdim bile.. Bana kaba ve alaycı davranırdı.
Ama bu içimde gittikçe kötü düşünceleri doğurdu ve şimdi onun suratına baktığımda yüzüne tükürmek istiyordum.
Benimle alay ettiğinde tepki bile vermiyorum, güzelim yüzüne yumruğu indiresim geliyordu.
Evet, ben şuan çadırın biraz uzağında etrafı dolanırken o şerefsiz yine güzellik uykusundaydı.
Onun huysuz, kaba davranışları yavaş yavaş derimin altına girip kalbimi kırmaya bile başlamıştı. İsmimi söylerken ki ifadesi bile ezilme duygusuna sebep oluyordu.
Düşünmeye devam ettikçe yerdeki taşlara tekme atıyor, sinirle iç çekiyordum. Gözlerim istemeden doluyordu.
Onun aptal suratını görmektense herkesle beraber ölmek isterdim ama bunu yapamam!
Çünkü lanet olsun ki içimde hala Five' ın bizi buradan çıkarabileceğine ve eski hayatımı alabileceğime dair minik bir umut vardı.
Aklıma onlar geldikçe ruhum kararıyordu, sanki içimdeki bütün sabır sömürülüyordu. Bir an olduğum yerde durup elimle birkaç gözyaşını sildim. Bu duruma dayanabilmek akıl almıyordu.
Benim minik hıçkırıklarımdan başka ses yoktu. Taki çadır yönünden bir gümbürtü ve bağrış kopana kadar.
Beynimdeki alarmlar çalınca bir anda herşeyi kenara itip o tarafa odaklandım. Kaosun sesini duyabiliyordum.
Koşar adımlarla geldiğim yönden geri dönerek çadırın bulunduğu yere ilerledim.
Yaklaştıkça sesler arttı ve bir kaç kişiden oluşan grubu görmeye başladım. Bu maskeliler kimdi? Hani kimse hayatta değildi? Kalkanımdan geçip buraya girmeleri imkansızdı?!
Grubun ortasında ışınlanıp duran ve hepsiyle dövüşen Five' ı gördüm. Her tarafı dağılmış, zor haldeydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
![💥Five Hargreeves//Hayal-Et💥 ☆[Gerçekten Ya]☆](https://img.wattpad.com/cover/370793010-64-k93656.jpg)