Küçük bir kafeste büyütüyorum çocukluğumu
Anahtar bende ama kilide yetişemiyorum
Ne büyüyorum ne de küçülüyorum
Kısılmış kalmışım kurtarılmayı bekliyorum
Belki son nefeslerimi veriyorum
İçi rutubet dışı saray olan kafeste
Büyütsem içimdeki çocuğu yetişeceğim o kilide
İzin vermiyor bileklerimdeki kelepçe
Bir çocuk nasıl nefret edebilir herşeyden
Aldığı nefesten
Yaşadığı her saniyeden
Öğrenmek istersen anlatır çocukluğum en derinden
Belki biri gelir diye umut ediyorum
Gelir biri de yardım eder diye umuyorum
Evet, en sonunda vaz geçiyorum
Ve son sözlerimle hayatıma göz yumuyorum.
B. Ç.
( Kartlarin insanlarla oyunu kitabimda gecen bir siirdir.)
Umarım beğenirsiniz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACININ CAZİBESİ (ŞİİR)
PoetryHeyy şiirlerim seni anlatıyor olabilir. Ruhundaki yaralarımızı , yaşantımızı, acılarmızı, mutluluklarımızı veya aşkımızı şiirlerle birleştirsek ne olur? Siirleri kendimizle bir yapsak ne olur? Mısralarımı okuyak öğrenebilirsin bu sorunun cevabını. ...
