Yıldızların Altında...♪♥(Bitti)

#(final);yıldızların altında:23#

Selam iyi okumalar.

______________

(Miradan.)

Doktor ameliyathane odasından çıktı.
Yanımıza ağır ağır ilerledi.
Alper'in Annesi hemen koştu. " Doktor bey yalvarırım iyi haber verin bana" dedi 3 saattir ameliyathane kapısının önünde kesintisiz ağlıyordu kadın gerçi sadece o değil buradaki herkes ağlıyordu. Su, Emre, alper'in annesi, babası ve hatta bütün yakınları.

En çok Emre perişan olmuştu bunun sebebi zaten belliydi. En yakın arkadaşı şu an can veriyor olabilirdi. Emre bundan çok korkuyordu. Su da çok perişan olmuştu alper'le daha yeni barışmıştı. Kim bilir ne kadar güzel hayaller kurmuştu onunla ilgili, hepsi bir an bir kaza yüzünden mahvolmuştu.

Peki ya ben mi?

Ben ne hissettiğimi gerçekten bilmiyordum, tek bildiğim içimden bir parça kopmasını istemediğimdi.
Bu parça alper'di onun kopmasını istemiyordum, o bana olmayan abiliği yapıyordu.

Doktor gözlerini hepimizin üzerinde gezdirdi.

" Alper bey çok zorlu bir ameliyat geçirdi."

Alper'in Annesi Zeynep tezye umutla doktora baktı.

" Ama hayati tehlikeyi atlattı."

Zeynep teyze çok rahatladı bu her halinden belliydi.

Sadece o değil herkes böyleydi.

Su kalkıp bana kocaman sarıldı. " Mira duydunmu Mira. Alper ölmemiş. Sevgilim beni terketmemiş." Dedi heyecanla.

" Duydum birtanem duydum. Alper bizi terk etmedi." Dedim.

" Tek bir sorunumuz var." Dedi doktor bey. Herkesin açığa çıkan mutluluğu yarıda kesildi.

Su doktorun yanına koştu" ne oldu nolur anlat bana "dedi. Gözlerindeki yaş tekrar akmaya başladı.

" Alper bey küçük bir felç geçirdi ama merak etmeyin geçici bir durum."

Su' nun ağlamaları şiddetlendi. Yere çömeldi. " Alper benim yüzümden felç kaldı. Alper benim yüzümden felç kaldı..." Diye saydırmaya başladı. Benimde gözyaşlarım artık hiç durmak bilmiyordu. Yanına koştum.

" Hayır bir tanem bu bir kaza senin suçun değil." Dedim. Ama Su beni dinlemiyordu. Krize girmişti.

Emre ortalıklarda yoktu.

( 2 saat sonra)

Alper odaya alınmıştı. Su kriz geçirdiği için iğne vurulmuştu. Oda Alper'le aynı odaya konulmuştu.

Emre hala yoktu. Ne kadar arasamda cevap vermemişti.

Alper'in annesi Alper'e kıyafet getirmek için eve gitmişti.

Benim gözlerim ağlamaktan şişmişti.
Bunlar bana çok ağırdı.

Kimse yanımda yoktu.

Yine yanlız hissediyordum.

Kapı çalındı. Sonra içeri Emre geldi.

Hiç düşünmeden kalkıp sarıldım. " Sevgilim" dedim. Sonra tekrar ağlamaya başladım. " Sen beni ne hala soktun haberin varmı? Ben çok korktum. Yanlız hissettim yine. Sana bir şey olcak diye ne kadar korktum haberin varmı." Dedim.

Emrenin gözleri şişmişti. " Özür dilerim sevgilim. Sadece yanlız kalmaya ihtiyacım vardı." Dedi. Sesi yorgunluğunu temin ediyordu.

Ellerimi gözlerine koydum. " Sorun değil sevgilim şuan yanımdasın yeter bana." Dedim.