Kaybedilen Zaman-VeyKen

04

Bir abisi olmalı insanın bu hayatta,onu her an koruyup kollayacak,onun için canını bile vermeye hazır olan..

Çok istedim beni babamın şiddetinden,annemin ağır laflarından koruyacak,kollayacak,savunacak bir abim olmasını..Ama o hep onlardan daha kötü olmak istedi..

Ailemin beni sevmemesini anlayabilirim ama kendi kanlarından,kendi canlarından bir çocuğa bunları nasıl yapabilirler işte bunu hiçbir zaman anlayamadım..

"Veysel iyi misin oğlum?" dedi kenan telaşla.

"İyiyim..iyiyim" dedi veysel şoku ancak üstünden atabiliyordu.

"Ne o,ne gelmiş?"

"Önemli birşey değil kenan abi,iyiyim gerçekten telaşlanmayın lütfen." dedi veysel geçiştirmeye çalışmıştı.

Kenan veyselin dediklerine her ne kadar inanmasa da taner ve ramazanın yanında daha fazla uzatmak istemez,bu sırada veysel telefonunun çalmasıyla dışarı çıkar ve kutuyuda kapatıp odasına koyar.

Kenan veyselin evden çıkmasıyla birlikte yapacağı şeyin ne kadar yanlış olduğunu bilsede kendini engelleyemez ve veyselin odasına girip kutuyu kimse görmeden açar ve gördükleriyle şok olur.

"Bu ne ya!!" Dedi kenan sinirle kutunun içinde ki notu ve belgeleri gördüğü an.

"EĞER YAŞAMAK İSTİYORSAN ABİNİ YAŞATACAKSIN"

"Böbreğini mi istiyorlar?!! Ne demek lan bu!!!" Dedi kenan çıldırırcasına.

"Hangi ana,baba böyle birşey isteyebilir,ne yaşıyorsunuz lan siz!!?" Dedi kenan veyselin sesini duymadan hemen önce.

"Kenan abi.."

Kenan veyselin geldiğini anladığı kutuyu tekrar kapatıp eski yerine koyar ve içeriye geçer.

"Efendim oğlum?"

"Yoruldunuz sizde,bırakalım hadi ben daha sonra hallederim,zaten çok birşey kalmadı."

Veysel her ne kadar belli etmek istemese de şuan ihtiyacı olan tek şey yalnız kalmaktı,kenan ise veyselin iyi olmadığı bildiğinden daha fazla zorlamak istemez.

"İstediğin birşey olursa hemen haber ver oğlum ozaman." dedi kenan sevecen bir şekilde.

"Veririm kenan abi,hepinize çok teşekkür ederim,çok saolun."

"Ne teşekkürü ya,artık burada olduğunuza göre sizde kasabamızın bir üyesisiniz." dedi ramazan gülerek.

"Eksik olma ramazan." dedi veysel aynı şekilde gülerek karşılık vermişti ramazana.

Kenanın içi her ne kadar huzursuz olsada o akşam o evden çıkmak zorunda kalmıştı,veysel ise herkes gittikten sonra kaçmak istediği korkularıyla yüzleşmeye başlamış ve defalarca çalan telefonunu açmıştı.

"Alo.." dedi veysel sesi titriyordu konuşurken.

"Aldın mı notu?" dedi telefonun arkasındaki adam.

"Aldım.."

"Ne yapman gerektiğinide biliyorsundur o zaman."dedi adam sinirle.

"Benden bunu nasıl isteyebilirsiniz ben anlamıyorum.."dedi veysel sesinde ki korku azalmış yerini öfkeye bırakmıştı.

"Abin için mecbursun!"

"Hangi abiden bahsediyorsun sen ya,yıllarca öldürmekten beter eden abim için mi,benden nefret ettiğini her fırsatta belli eden abim için mi,söyle?!!" dedi veysel sesini git gide daha çok artırıyordu.