Kaybedilen Zaman-VeyKen

08

Bacaklarımda ki güç tükenmişti sanki,beynim tamemen uyuşmuş,aklım işlevini yitirmişti..Kardeşim o kayanın altından altından çıkarıldığında canımın vücudumdan çekildiğini hissettim,ne olacakti şimdi,bundan sonra ne olacaktı..Kardeşim en iyi ihtimalle haftalar hatta aylar süren tedavilere başlayacak,canı her geçen saniye daha çok yanacaktı ya da,onu bu sefer gerçekten kaybedecektim..

Veysel dikkatli bir şekilde sedyeye alınırken kenan bir saniye olsun gözlerini kardeşinin üzerinden ayırmıyordu.

"Çok yavaş olacaz,kimse ani bir hareket yapmasın vücudu çok fazla hasar almış."dedi kenan her kelimesi hıçkırıklarının arasından çıkıyordu."Dikkatlice kaldırıyoruz!"

Sağlık ekipleri kenanın yönlendirmesiyle veyseli dikkatli bir şkilde ambulansa bindirmişleri,kenan ise yine kardeşnin yanından bir saniye olsu ayrılmıyordu.

"Dayan aslanım,dayan kardeşim gidiyoruz hastaneye,yalvarırım sana dayan.."dedi kenan,bir yandan kardeşinin kana bulanmış saçlarını okşayı diğe yandan da sürekli değerlerini kntrol ediyordu.

"Bak daha yeni kavuştuk abim,hem benim sana söyleyeceklerim var,sakına beni bırakma abicim sakına,sakına aslanım abin seni bi kere daha kaybetmeyi kaldıramaz.." dedi kenan tüm haykırışları ambulansın içinde yankılanıyordu.

Yaklaşık 15 dakika sonra ambulans hastanenin önüne gelmişti.

"Hocam geldik"

"Çok dikkatli davranıyoruz indirirken arkadaşlar."dedi kenan tekrar tekrar uyarıyordu herkesi."Hemen müşahade odasına alıyoruz,tomorafi ve mr odasınıda hazırlayın,en ufak bi sıkıntı istemiyorum!!"dedi kenan büyük bir ciddiyetle.

"Oğlum,oğlum nerde,yavrum nerde??!!" dedi Döndü ağlamaktan kan çanağına dönmüştü gözleri.

"Döndü dur eltim,doktorlar ilgieniyorlardır,hem bak abiside yanındadır."

Elif olanları öğrenmiş ve hemen kaya ailesinin yanına gelmişti.

"Döndü teyze.."dedi elif döndünün ellerini sıkıca tutmuştu.

"Elif..oğlum gitti elif,yine kaybettim onu.."

"Döndü teyze deme öyle bak öğreniriz şimdi ne olduğunu."dedi elif müşahade odasından çıkan bir çalışma arkadşını durdurmuştu.

"Kenanın ilgilendiği hasta,durumu nasıl??" dedi elif alacağı cevaptan korkarak.

"Kenan bey muayene ediyor ama hastan durumuçok ağır elif,dayanırmı bilmiyorum.."dedi hemşire umutsuzca.

"Elif noldu,ne dedi hemşire?"dedi Ramazan merakla.

"Ağırmış.."diyebildi elif sadece.

"Hemen tomografiye ordanda mr'a alıyoruz,ameliyathaneyide hazırlayın,vakit kaybetmek gibi bir şansımız yok!!"dedi kenan müşahade odasından kardeşi ve birsürü hemşireyle birlikte çıkarken.

"Kenan,kardeşin.."dedi döndü ağlayarak.

"Şimdi değil anne,şimdi değil.."diyebildi kenan sadece..

"Ne olacak şimdi?!"

"Döndü teyze önce vücudunda ki hasarın nerede ve ne derecede  olduğuna bakacaklar sonrada ameliyata alacaklar."dedi elif.

Altı saat geçmişti veysel ameliyata alınalı,altı asır gibi geçen altı saat..Altı saatin sonunda doktorlar ve hemşireler bir bir çıkmaya başlamıştı ameliyathaneden,hepsinin ortak bi noktası vardı sanki aralarında yemin etmişlerdi dışarı çıktıklarında ağızlarını açmamak için,hepsinin aklında aynı soru,gözlerinde aynı endişe vardı..