"Aynı halde, aynı boşlukta, aynı karanlıktayım. Savaşımın ne olduğunu bilmezken barışı arıyorum. Bulamıyorum, kayboluyorum, kaçmak istiyorum. İnsan kendinden kaçamazmış, karanlık insanın içindeyse ışıklar hiç yanmazmış. Gücümün yetmediği şeylere karşı anlamsızca savaşmaktan ve her seferinde çaresiz kalmaktan yoruldum. Dünya herkese adil davranmadı. Güneş hiçbir zaman insanlara parladığı gibi parlamadı bana, çiçekler onlara koktuğu gibi kokmadı, yemekler onları doyurduğu gibi doyurmadı beni, içilen su onlarınki gibi gidermedi susuzluğumu. Yine bağıramadıklarımı bir kağıda dökmekten geri duramadım. Kendimi kağıda kusarken buldum fakat biliyorum bu cümleler bir gün boğazımı tıkayacak, bağıramadıklarım boğacak beni. Beni konuşamamak öldürecek, seziyorum. Hayatımın baharında kışı yaşıyorum. Soğuğu iliklerime dek hissediyorum. Soğuk beni üşütüyor, hissizleştiriyor, uyuşturuyor. Beni hayata döndürecek bir sıcaklık bulamıyorum, ne sıcak bir hava ne de sıcak bir el. Bu çukurda yapayalnızım. Sorumlusu olmadığım, çare bulamadığım her şey bir urgan olup takılacak boynuma, bana el uzatmayanlar vuracak tekmeyi iskemleye. Bu imtihan bitecek, ben baharı görmeden gideceğim."
İçimdeki boşlukla kalemi bıraktım. Defterimin kapağını kapatarak başımı geriye yasladım. Açıkken ağrıyan gözlerimi kapatarak zihnimdeki karanlığa yuvarlandım. Ben buydum, bu kadardım. İçimde biriktirir sonra bir kağıda kusardım. Ben Amber Leyla Akdemir, karanlık bir ruhtan ibarettim.
