Canavar Alfa'nın Kalbi

27. Bölüm

Akşam evime giderken giderken sesler duydum sesin geldiği yere dönünce David'in bir kızla konuştuğunu ve güldüğünü gördüm kaşlarım çatıldı bu sapık peşimden ayrılmıyordu şimdi burda durmuş kızlarla konuşuyordu

Daha fazla bu görüntüye tahammül edemeyeceğimi düşünüp arkama döndüm adımımı atar atmaz bir dal parçasına bastım dal ayaklarımın altında paramparça oldu tıpkı kalbim gibi
Aslında benim mi yoksa kurdumun kalbimiydi kırılan bilmiyordum

Arkamda adım sesi duyunca dönüp bakmadım

"Burda ne yapıyorsun Liam"

Arkamı dönüp David'in gözlerinin içine baktım
Hızımı son aşamaya kadar getirip o sinirle sağlam bir tokat geçirdim yanağına benim yanımda erkek görünce hırlayan psikopat bir kızla akşamın bu saatinde rahatça konuşabiliyordu

Yanağı sağ tarafa düşünce şok olmuş şekilde başını doğrultup bana baktı

"Ne oluyor lan sen kim oluyorsun da bana vuruyorsun"

Elimi tekrar kaldırıp ne olduğunu anlamadan diğer yanağına bir tokat daha attım bu sefer hırlamaya başladı

"Hiç kimse"

Adımlarımı döndürüp evime doğru yürümeye başladım piç kurusu hala karar verememişti içimde gün be gün öfke büyütüyordum öfkemi kusmak bugüne nasip olmuştu

Ardımdan gelerek kolumu tuttu kolumu çekmeye çalıştım ama çok güçlüydü

"Çek elini"

"Neler oluyor Liam o tokatların anlamı nedir"

"Bir anlamı yoktu keyfim öyle istedi şimdi siktirip gidebilirsin"

"Bana bak yoksa kıskandın mı"

"Kızın yanına git o kıskanmasın"

"O önemli biri değil ki öylesine konuşuyorduk"

"Dimi o güzel espirilerinden onada yapmışsındır oda eksik kalmasın hatta tüm sürü üyelerine yap bu sürü yetmezse diğer sürülere geçeriz çekinme çoğu sürü ile aramda iletişim var aranı yaparım"

"Bak beni delirtme bana o kadar vurdun birşey dedim mi ne bu tavırların sanki karı kocayız"

"Değiliz olmamalıyız da"

Bu kadar cümlemi bir hiç için harcamak dilimin sadakası olsundu
Sen önüne bakabiliyorsan bende bakardım

Kalp sökülüp takılabilen birşey olsaydı bu gece kesinlikle onu söküp dinlenmeye bırakırdım çünkü gece boyunca canıma okuyacaktı ve ben hisleriyle baş edebilen bir insan değildim
Ailem bir savaş sırasında öldürülmüştü Ethan'ın babası beni bulup kurtardığı zaman 7 yaşındaydım beni Ethan dan hiç ayırmamış baba gibi davranmıştı Ethan'a ne alındıysa bana da alınmıştı başımı önüme eğmeme asla müsaade etmemişti

Büyüdükçe minnetim arttı beni okuttu Ethan'la derin bir bağımız oldu kan bağı olmayan iki kardeştik Ethan'ın herşeyini biliyordum oda benim herşeyimi biliyordu Ethan'ın babası ölünce başa o geçti tüm işlerine yardım ettim ben olmasam zorlanacağına emindim

Yani kısacası o beni büyüttü bende onu

David'i geride bıraktım söylediği şeyleri duyacak halim yoktu evimin önüne gelince gözlerimi arkada ki ormana diktim dönüşüp koşmaya başladım bu gece sadece koşmak beni sakinleştirebilirdi saatlerce koştuktan sonra evime geldim
İçeri girip duş aldım kendimi yatağa bıraktım