Sarı Odalar. - İsmail Yüksek & Barış Alper Yılmaz

Gördüklerime İnanmam Gerek.

F'

Ben Barış'ın hemen yanında oturken Barış hızla bir soru sordu.

"Ferdi."
"Arda.."
"Arda'yı gördün mü hiç?"

"Hayır."
"Görmedim."

"Bi arar mısın lütfen?"

dedi ve kafamla onayladım onu. Onun telefonuyla aradım birkaç defa, açmıyordu. Bir kez daha aradım, bu sefer direkt kapatmıştı.

"Kapattı."
"Meşgul olabilir mi?"

"Ne?"
"Hiç sanmam.."

"Neden açmadı ki o zaman?"
"Kavgalı falan mısınız?"

Sadece ofladı.

"Hadi ama Barış.."

"Onun için endişeleniyorum işte Ferdi."
"Kardeşim için nasıl endişelenemem ki?"
"19 yaşında daha.."

"Bir şey olmamıştır."
"Sakin ol."

"O farkında değil ama canımdan çok seviyorum onu."

dedi ve kıvırcık saçlarının arasına parmaklarımı geçirip onun saçlarıyla oynadım.

"Bazen birinin gerçekten benimle bir çocukmuşcasına ilgilenmesine ihtiyacım oluyor."

"Ben ilgilenirim seninle, yeter ki sen iste."

---------------------------------------------------------------------

A'

Hastaneye geldim hızlıca. Abim birkaç kez aramıştı fakat kapattım.
Hastaneye girdikten sonra hızlıca İsmail'in oda numarasını sordum.

"Pardon, İsmail Yüksek'in oda numarasını öğrenebilir miyim lütfen?"

"Tabi ki, hemen bakıyorum."
"112. oda, 4. katta."

"Teşekkür ederim."

dedim ve hızlı adımlarla onun odasının önüne geldim. Adımlarım ona yaklaştıkça gerilmiştim. Ellerim titreyerek kapıyı tıklattım. Kısık bir "Gel." sesi duymamla kapıyı açıp içeri girdim ve kapıyı kapattım. Birkaç adımdan sonra İsmail'le göz göze geldim.

"Arda?"
"Ne işin var burada?"
"Abinin yanına git."
"Çok merak etmişt-"

"İstemiyorum."

dedim ve oturdum.

"O herif hiçbir zaman abim gibi hissettirmedi."
"Sana ne yaptığını da öğrendim."
"İğrenç bir insan olduğunu biliyordum."

"Hadi ama Arda."
"Her ilişki sonsuza dek sürmez."
derken bile sesi titredi. Fakat yine de devam etti.

"Sadece onun farklı olduğunu düşündüm."
"Meğersem kendimi çok farklı tanıtmışım ona."
"Yoksa.."
"Her neyse."

"Boşver İsmail abi."
"Ben buradayım, her zaman."
"Normalde daha erken gelecektim yanına.."
"Eve yerleşmem uzun sürdü."
"Özür dilerim."

"Ah Arda'm.."
"Bunun için özür dilemene gerek yok ufaklık."
"Düşünmen bile yeter."

"Sen ne zaman çıkacaksın hastaneden?"

"Serum bitince de."
"Kanülü falan çıkaracaklar daha."
"Son kez ölçümlerden sonra anca çıkarım."

"Güzel."
"Bu arada İsmail abi, şey diyecektim."
"Benim evde mi kalsan birkaç gün?"
"Kendi sağlığın açısından."

"Yük olmayayım sana?"

"Yok abi estağfurullah, ne yükü?"

"Peki, sen de istiyorsan."
"Olur."

---------------------------------------------------------------------

İsmail ve Arda çıkmışlardı. Fakat onları bekleyen bir sürpriz vardı, Barış ve Ferdi. Koridorda istemeden karşılaşmışlardı. Ferdi, Barış'ın koluna girmişti, beraber yürüyorlardı. İsmail onları görünce durdu.  Durdu çünkü kendine yediremedi, inanmak istemedi bunlara.
Barış da İsmail'i görünce Ferdi'den ayrıldı ve İsmail'e doğru yöneldi. Fakat İsmail önce konuştu.

"Yeni hayatında başarılar dilerim, Alper."

Barış şaşırmıştı, Alper mi? Neden Alper demişti ki durduk yerde? İsmail Barış'ın sorgulayan gözlerini görünce açıklama ihtiyacı hissetti.

"Benim tanıdığım kişi Barış'tı. Ama ben şuan seni tanıyamıyorum bile, bu yüzden gözümde Alper'den fazlası değilsin."
"Tekrardan hayatında başarılar Alper."

Barış duyduğu şeylerle beraber buz kesilmişti. Bir boklar yemişti ve artık bunun dönüşü yoktu.
Fakat o yine de şansını denemek istedi.

"İsmail."
"Sinirli olduğunu biliyorum."
"Lütfen başbaşa konuşsak bu konuyu?"
"Söz veriyorum anlatacağım her şeyi.."

"Bana güvenmeyen biriyle diyaloğa girmem."
"Teşekkür ederim."

"İsmail."
"Yapma şunu lütfen."
"Güvenmek değil olay..."
"Gerçekten."

"Kalsın."
"Ben bu ilişkiyi daha fazla ilerletmek istemiyorum Alper."
"Benimle geçirdiğin güzel günler için teşekkür ederim."
"Keşke hep aynı kalsaydın."

İsmail arkasını dönmüş giderken, Barış belki de son kez seslendi onun arkasından.

"Söz veriyorum en ufak detayını bile anlatacağım İsmail."
"Seni böyle bırakmayacağım.."
"Tekrardan Barış olmak için elimden geleni yapacağım."

---------------------------------------------------------------------

A'

İsmail'le beraber eve geçmiştik, yerleşmesine yardımcı olmuştum. O da teşekkür etmişti bana, bir süre sonra sordum.

"İsmail abi daha iyi misin?"
"Canın yanıyor mu hala?"

"Abin kurban olsun sana."
"Daha iyiyim ufaklık."
"Ama şimdi biraz kestirsem iyi olur."

"Peki İsmail abi."
"Sen bilirsin."
"İyi uykular."

---------------------------------------------------------------------

Selam selam.
Neden sabahın 6.30'unda bölüm attım?
Bilmiyorum
Can sıkıntısı galiba

Her neyse

Oy ve yorumları bekliyorumm

Oy sınırı 20 yine