A'
İsmail uyurken ben sadece onu izlemiştim. Kaç dakikanın geçtiğini fark etmemiştim bile. Daldığımı telefon çaldığında anladım. Abim arıyordu, bu sefer açtım telefonu.
"Ne var yine?"
"Gelmedin."
"Neden?"
"Zorunda mıydım?"
"Hiç mi merak etmedin Arda?"
"Umrumda bile değilsin."
"Ben bitmişken sen yanımda yoktun."
"O vardı."
"Sonra onu da elimden aldın."
"Ölsen dahi gelmeyeceğim yanına."
"Arda."
"Yapma."
"Siktir git."
dedim ve yüzüne kapattım telefonu. Bütün sinirlerimi tepeme çıkartmıştı. O sırada İsmail'in uyandığını fark ettim.
"Abi?"
"Ben mi uyandırdım?"
"Hayır."
"Kendim uyandım."
"O kimdi Arda?"
"Telefonda konuştuğum mu?"
"Barıştı."
"Telefonda konuştuğun değil."
"Bahsettiğin "o" kimdi Arda?"
Siktir.
Duymuştu.
Ben gerçekten bitmiştim bu sefer.
"Boşversene abi."
"Arda."
"Hadi."
"Sevgilin falansa söyleyebilirsin."
"Boşver abi gerçekten."
"Peki."
"Barış'ın seni aramasından rahatsız mı oluyorsun?"
"Biraz."
---------------------------------------------------------------------
İ'
Arda'nın bunu demesiyle başka bir odaya gidip Barış'ı aradım.
"İsmail?"
"Bir şey mi oldu?"
"Arda'yı daha fazla arama Alper."
"Rahatsız oluyor."
"Rahatsız edersen sonuçlarına katlanırsın."
dedim ve kapattım telefonu. Tekrardan yatağa oturdum. Arda'nın canı sıkkın gibi gözüküyordu.
"Arda, iyi misin?"
"Dalgınsın."
"Ha."
"Yok."
"İyiyim."
"Emin misin?"
"Öyle gözükmüyorsun."
"Kasığım ağrıyor da biraz."
"O rahatsız ediyor."
"Ondandır belki."
"Ovmamı ister misin?"
"İyi olur."
---------------------------------------------------------------------
Şöyle çerezlik bir şey atalım bari.
(bölüm değil bu, çerez he.)
hadi görüşürüz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sarı Odalar. - İsmail Yüksek & Barış Alper Yılmaz
Fanfic...Anlarsın gözlerinin dolup boşaldığını, Anlarsın yalnızlığını ve yalnız kaldığını.
