(Yağız'ın bakışından)
YA SABIR AMINA KOYAYIM YAAA SABIIR diye güne başlamıştım sabahın 8i çorabımın tekini bulamıyordum.
Dün gece Efeyle biraz içip sıçmış olabiliriz ama azıcık yani minnacık fazla bir şey yok yani
Odaya "Nereye koyduysan ordadııır" diyen bir adet Efe giriş yaptı
"Efe tassak mı geçiyorsun annemler kaç kere aramış , ikimizde hiç bir aramaya cevap vermemişiz , eve gidince bir ton laf yiyeceğim , zaten dedemler 1 aylığına bizde kalıyor amına koyucam ya"
"Ya relax biraz bisey olmaz oğlum 21 yaşında adamsın ne diyebilirler korkma bu kadar ya"
"Senin ailenle benim ailem bir değil işte kanka"
"Tamam tamam sen rahat ol ben arayacağım şimdi onları"
"Tamam ara bari"
ailem efeyi çok seviyordu zaten aile dostuyduk ve beraber büyümüşdük efe ararsa fazla kızmazlardı
Ben Yağız Mert Demir 21 yaşındayım zengin bir ailenin tek erkek çocuğuyum o yüzden bu kadar üstüme düşüyorlar aslında fazla baskıcı değillerdir sadece telefona cevap vermediğim ve şirketten hiç bir şey demeden çıktığım için böyle merak ettiler ve sinirlendiler.
11 saat önce
"Baba ne demek evleneceksin siz benimle dalga falan mı geçiyorsunuz kaçıncı yüz yılda yaşıyoruz? Tanımadığım bir kızla nasıl evlenip bir ömür geçirebilirim ve ayrıca kızın bundan haberi var mı pardon"
babam boğazını temizleyerek söze girdi
"oğlum senin halin hal değil ne şirkete baktığın var ne eve girdiğin var ne sorumluluk aldığın var raydan çıkmış tren gibi tepe taklak gidiyorsun olmaz böyle evlenmen lazım kaç yaşına geldin sorumluluk al biraz. Biz sen 19 yaşına geldiğinden beri istiyoruz evlenmeni ama senin aklın hala oyunda laga luga da olmaz böyle kendine çeki düzen vermen lazım"
Babam bir kaç saniye biraz düşünür gibi oldu ve hafif sırıtıp söze girdi
"beni deden annenle bu sebepten dolayı evlendirmisti bende başta senin gibi tepki vermiştim ama daha sonra annenle birbirimize deliler gibi aşık olduk annen çok anlayışlıydı ben annenin sabrını cok sınadım ama annen her hatamda affetti.Bizim aşkımız deden sayesinde böyle oldu belki sende hayatının aşkını böyle bulursun oğlum"
dedi ve gülümsemeye devam etti ben ise küçük bir kahkaha atıp söze girdim
"baba güldüğüme bakma sinirden gülüyorum öyle bir şey olmayacak bitti"
diyip ceketimi masanın üzerinden aldım ve hızlı adımlarla sirketten çıkıp efenin evine gittim.
(Umay'ın bakışından)
"Anne saçmalamayın ben henüz 19 yaşındayım evlenemem istemiyorum okul okuyacağım ben evlenemem hayır hayır istemiyorum" diyip ağlıyordum aslında bunu sabahtan beri yapıyordum ama bir işe yaramıyor..
Ben Nilüfer Umay Buzca 19 yaşındayım ve sessiz bir kızım evin en küçük çocuğuyum ve bu yaşıma kadar evde en yok sayılan bendim.Şuan da aynısı yapılıyor ailem benim kararımı bile sormadan beni evlendirme kararı almıştı.Gerçekten kafayı yememe ramak kalmıştı.
"Ya anne hangi çağda yaşıyoruz yapmayın Allah aşkına ne alaka evlilik istemiyorum evlilik falan benim yaşım çok küçük , küçüğüm daha ben gidin ablamı evlendirin o evlenme meraklısı değil mi hem"
ablam üstüme doğru yürüyüp saçımı kavradı
" ne diyosun ya sen gebertirim seni.Ben senin ablanım düzgün konuş benimle"
