Kalbimdeki Yara

(1) Kabus

"Hayır."

"Hayır baba yapma!"

"Baba canım acıyor."

"Kaya yardım et!"

Bir kurşun sesi kulaklarımda yankılandı.

"Abi!"

Yataktan sıçrayarak uyandığımda nefes nefese kalmıştım. Boğulduğumu hissediyordum.

Sakin ol Kaya. Sadece kabustu. Hayır gerçek gibiydi.

Odanın içinde etrafa baktım. Asrın benim hemen yanımdaki yatakta uyuyordu. Kapı açıldığında yatakta geriye gittim.

"İyi misin Kaya?" Mira koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı.

"K-kabus gördüm. İyiyim."

"Hayır iyi değilsin. Sakin ol kabustu sadece geçti."

Komidinin çekmecesinden ilaçlarımı çıkardı. Mutfağa koşup bir bardak su alıp geldi. İlaçları elime tutuşturdu.

"İç hadi."

İlaçları ağzıma açıp zorlukla suyu içtim.

"İyi misin?"

"Evet."

"Kaya?"

"Efendim güzelim?"

"Korkmaya başladım." Sesi titriyordu.

"Neyden?"

"Eskidende hep kabus görüyordun. Hemde her gece ve sürekli aynı şeyleri tekrarlıyorsun."

"Mira..."

"Doktora gidelim."

"Abartmana gerek yok. Hadi kalkalım bizimkiler gelecek daha hazırlık yapmadık." Sıkıntıyla nefesini verdi.

"Bu gece de kabus görürsen doktora gideceğiz ama. Söz mü?"

"Tamam hadi söz." Onu gıdıklamaya başladım. Gıdıklanmaktan nefret ederdi. "Ya dur aşkım yapma..." Kahkaha atıyordu.

"Kaya!"

"Tamam tamam kalk hadi."

"Abi?" Asrın uyanmıştı. Bu sese kim uyanmaz ki?

"Abicim uyandın mı?"

Eliyle gözlerini avuşturdu. "Yok hala uyuyorum abi." Gülmeye başladım."Mira abla neden burada? Yoksa birlikte mi uyudunuz?" dedi hevesli bir sesle. Mira ağzını kocaman açtı.

"Asrın sen daha küçüksün böyle şeyler için hadi kalk bakalım."

"7 yaşındayım ben küçük değilim."

"Hadi hadi kahvaltı hazırlayalım yardım et bize."

"Of tamam ya!" Yataktan kalktı. Yatağını düzeltmeye başladı. Mirada ona yardım ediyordu. Odayı beraber topladık.

Asrın yatağıma çıktı. Yanıma geldi. Bana sarıldı. Onu kucağıma aldım tam kapıdan çıkacaktım ki Asrın Mira'ya kaç göz işareti yaptı. Ve ikiside bir anda beni gıdıklamaya başladılar.

Asrınla yatağa düştük."Napıyorsunuz?" Kahkaha attım.
Yatakta oradan oraya yuvarlanıyorduk. "Durun çabuk!"

Daha çok gıdıkladıklarında artık nefes alamıyordum. Öyle bir kahkaha atıyordum ki tüm apartman duyacaktı neredeyse.

Bir süre sonra nefesim kesildiğinde ve öksürdüğümde durdular.

"Kaya?"

"Abi!"