Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♠
Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin. Su olsan kimse içmez, Yol olsan kimse geçmez, Elin adamı ne anlar senden? Çıkarsın bir dağ başına, Bir ağaç bulursun Tellersin pullarsın Gelin eylersin. Bir de bulutları görürsün, bir de bulutları görürsün, bir de bulutları görürsün. Köpürmüş gelen bulutları. Başka ne gelir elden? Çın çın ötüyor yüreğimin kökünde şu dünyanın ıssızlığı. Tanrı kimsenin başına vermesin böyle bir yalnızlığı!
YAŞAR KEMAL
♠
7. Yalnızlığın Pençesinde
♠
Zümra Çamoğlu
Evden kısa süreli firar edip Kartal'ın beni evime bıraktığı günün üzerinden tam olarak iki gün geçmişti. Bu iki günde abim benimle konuşmamıştı, ben de benimle konuşsun diye peşinden koşmamıştım. Oturduğum kahvaltı masasında tabağımdaki domates, haşlanmış yumurta ve peyniri yiyordum. Masanın başında oturan dedem sakince kahvaltısını ediyor çayını yudumlayan babannemin öldürücü bakışları üzerimde geziniyordu. Bu duruma tam olarak on yıldan fazla alışık olduğum için tahammül edebiliyordum.
İfadesiz yüzümle kahvaltımı ederken masanın üzerinde çalan telefonumun ekranında Efe yazmasıyla telefonuma elime alıp sandalyemi geri çektim. "Müsadenizle," dememle elindeki çatalla müsade verdiğini işareti yapan dedem ile ayağa kalktığımda krem rengi düz taban olan postallarım üzerinde salonun bahçeye açılan cam kapısını sürgülediğimde sabahın soğuğu yüzüme vurmuştu.
Kapıyı arkamdan kapattığımda yeşil göstergeyi kaydırıp çalan müzik sesini sustururken telefonu kulağıma yasladım.
"Heh işte şimdi oldu." Gülümsemeye devam ederken Efe'nin derin bir nefes aldığını işittim sağ kulağımda. Bahçenin içinde esen soğuk yel bebek mavisi, dizlerimde biten triko elbisenin içine doluyordu. Açıkta kalan bacaklarım ise üşüyordu. "Hayatın şu sıralar daha hareketli ve karmaşık farkındayım ama mutlu olacağın bir şey yaptım." Efe'nin sevecen gelen sesi bu sabah durağan olan ruh halime bir miktar iyi gelirken meraklandım.
