Kayıp İkizim(Askıda)

1.Bölüm👩🏻‍🚀

Ela'dan

Alarmımın sesiyle gözlerimi açtım.Günlerden pazartesiydi ve ben bu sene 11.sınıfa başlayacaktım.

Heyecanlıyım.Ama ne yalan söyleyeyim babamın bu seneyi de burnumdan getireceğini biliyorum.Hep öyle oldu zaten.

Ben Ela.17 yaşındayım.Bugüne kadar hep ailemin beni sevmesini bekledim.

Sadece bekledim...

Hayatım hep beklemekden ibaret benim.Sürekli birşeyleri bekliyorum.En çokta ailemi...

Tam yataktan kalkacağım sırada şafak operasyonu ile odama annem girdi.

"Sen hala uyuyor musun?!Nesin sen?Ne sanıyorsun kendini?Hemen üstünü giyin aşağı in!Hemen!"dedi ve benim birşey dememe fırsat vermeden kapıyı sertçe kapattı.

Oflayarak yataktan kalktım.Alışmıştım artık.Bu hep böyleydi.Hep böyle olacak.

Beni seveceklerine inanmayı 1 yıl önce bırakmıştım.Artık sadece 18'ime basacağım günü bekliyordum.

Hızlıca odamdan çıkıp banyoya doğru ilerledim.Elimi yüzümü yıkadım.Hızlıca bir cilt bakımı yapıp odama geçtim.

Yeni ütülenmiş formalarımı giyip kapının kenarındaki çantamı sırtıma taktım.Takılarımı taktıktan sonra saatimi aldım.

Tam onu takarken dokunmatik ekranına elim değdi ve ekran aydınlandı.Gördüğüm şeyle birlikte kaşlarım çatıldı;

                          07:34

Hani okula geç kalacaktım...

Okulumuz saat 8.30'da başlıyordu ve ben daha 1 saat olmasına rağmen hazırdım,öyle mi?

İçimden ufak bir küfür savurup aşağıya indim.

                     *********

Kahvaltı boyunca ne annemin nede babamın yüzüne bakmıştım.Resmen benimle dalga geçiyorlardı!

Babamın şoförü Serkan abi okulun önünde durdu.Onunla vedalaşıp arabadan indim.

Tam kapıdan geçerken ilerde bir bankta beraber oturan arkadaşlarım Esra ve Furkan'ın bakışları beni buldu ve ikiside aynı anda kalkıp bana doğru koşmaya başladılar.

Bende onlara doğru koştum ve sıkıca sarıldık.

Koskoca bir yazdır görüşmemiştik...

                     *********
Klasik bir ilk gün geçirmiş,Esra ve Furkan'la görüşemediğimiz 3 ayın acısını çıkartmıştım.

Eve gelince de hemen odama çıkmış,ufak bir duş almıştım.

Hemen bornozumu çıkartıp üstümü giyinmeye başladım.

Altıma siyah bir kargo eşofman,üstüme ise uzun kollu çizgili ince bir kazak giymiştim.

Aşağıdan adımın seslenilmesi-cırlanılması-üzerine hemen merdivenlerden aşağıya inip masadaki yerimi aldım.

Babamın  yüzü gülüyordu.Şaşırtıcıydı.Benim olduğum hiçbir ortamda gülmezdi normalde.

Gülüşünü bile ilk defa görüyorum desem yalan olmazdı.

"Birşey mi oldu baba?" dedim merakla.
 
"Evet hayatım,ne oldu da yüzünde güller açıyor.Kötü bir haber falan değil değil mi?" dedi annem.

Çok pardon anne,adam bize kötü bir haber verecek olsa neden yüzü gülsün?Bize bu soruyu bir açıklar mısın?

Ben  babamın ne diyeceğini merakla beklerken o histerik bir şekilde gülüp şöyle dedi

"Aksine,çok güzel birşey oldu.Bugün hastaneden aradılar beni.Ela'nın hastanede karıştığını söylediler.Yarın DNA testi yaptırmaya gideceğiz..."

"N-ne?!"

Ağzımdan çıkabilen tek kelime buydu...

Yorumlarınızı ve votelarınızı bekliyorum küçük astronotlaaaaaarrrrr 👩🏻‍🚀👩🏻‍🚀👩🏻‍🚀👩🏻‍🚀🌕🌕🌕🫂🫂🫂