Şimdi ufak bir duyuru yapacağım;
Astronot olmak istediğim için değil tatlı bulduğum için hesabımın adı astronot.İyi okumalar👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀
NOT:YAZIM YANLIŞLARI OLABİLİR.HATAMIZ VARSA AF OLA❤️❤️
Ela'dan
Bir insan kendi ailesinin yanında eziyet çeker miydi?
Ben çekmiştim...
Yıllarca öz ailem bildiğim ailem beni hiç sevmemişti,ne düşündüğümü önemsememişti.
Ve ben tam bugün o hastanede aslında 17 yıldır olmamam gereken bir ailede yaşadığımı öğrenmiştim.
Şimdi ise araba ile benim eşyalarımı almaya bir zamanlar ev bildiğim yere gidiyorduk.
Arabaya giderken ve bindikten sonra ki süreçte bir tek neden kızmadıklarını sormuştum.
Onlar ise önceden haberi alır almaz dava açtıklarını ve ben odaya gelmeden önce gayet güzel sinirlendiklerini söylemişlerdi.
Araba Karasuların evinin önünde durunca ilk ben aşağı indim.
Bir zamanlar baba dediğim Mehmet bey yolda beni aramış, evde olmayacaklarını,canı kızıyla dışarıda olacaklarını,eşyalarımı alıp anahtarımı İpek ablaya teslim etmemi söylemişti.
Ben eve doğru yürürken diğerleride peşimden geliyordu.
Arkama dönüp"Ben 15-20 dakikaya gelirim.Siz burada beni bekleyin,olur mu?"dedim nazik bir sesle.
İshak beyin verdiği cevap ise kaskatı kesilmeme sebep olmuştu.
"Yıllarca benden ayrı büyüyen öz kızımın güzel anılarının olduğu koridorlarda gezmek hakkımdır diye düşünüyorum Elacığım?"
Bir süre dünya ile bağlantımı kesmişti sanırım bu söz.
Öz kızım
Güzel anıları
Benden ayrı büyüyen kızımın
Elacığım...
Hiç birşey demeden yanlızca başımla onayladım.Beraber kapının önüne geldik.Ben derin bir nefes alıp anahtarı kapının deliğine soktum ve çevirdim.Kapı ise ardına kadar açıldı.
Bu ev benim her ne kadar güzel anılarımı Barındırsa da,kötü anılarım güzel anılarımı çok kolay unutmamı sağlamıştı.
Karasular sağolsun...
Bana her günümü zehir etmiş,bir saniye bile istedikleri gibi davranmazsam evde kıyamet koparmışlardı.
Kaç kere saçlarımdan çekmiş,duvarlara vurmuştu beni o adam.
Bu dört duvar bile benim acılarımı göre göre yıpranmıştı.
Hemen odamın olduğu kata çıkıp odama girdim.Gardolabımın üstündeki valizimi alıp eşyalarımı yerleştirmeye başladım.
25 dakika sonra...
Bütün valizim hazırdı.Çantamda öyle.Kitaplarımı,kalemlerimi ve daha birçok kırtasiye malzememide almıştım.
Kapının önüne gelince son bir kez arkamı dönüp acılarıma şahit olan duvarlara baktım.
Bir daha bakmamak üzere...
Bütün acılarımı bu dört duvar arasında bırakacaktım artık.Anahtarımı İpek ablaya uzattım.O da aldı.Sadece küçük bir baş selamı verdim.
Ben acı çekerken yanımda olmayan kimseye eyvallahım yoktu.Selam verdiğime dua etsindi.
Kapı açılır açılmaz kendimi özgür hissettim.Sanki yıllar sonra kafesten çıkarılmış bir güvercin gibi...
İshak bey'in şoförü hemen bavulumu alırken adama teşekkür ettim.Oda bana gülümsedi.
Hemen arabaya geçtik.Ve ben bir daha arkama bakmadım.
Bugün benim yeni hayatımdaki ilk günümdü ve geçmiş geçmişte kalmıştı artık...
***********
Neredeyse yarım saatlik bir yolculuğun ardından,Hanoğlu ailesinin evinin önüne gelmiştik.
Yolculuk sessiz geçmişti.Arada bir Erkin'in kaçamak bakışlarını üstümde hissetsemde birşey demedim.
Hanoğlu ailesinin kaç çocuğu olduğunu hatırlamıyordum.
Sahi, kaç kardeştik biz?
Arabadan ilk inen İshak bey oldu, geçtiğimiz hafta kolundan ameliyat olduğu için arabayı o kullanmak istememiş,normalde kendisi kullanırmış,bunuda Meliha hanım demişti bana.
Valizimi elime aldım.Çantam sırtımda.Sağımda ikizim olduğunu öğrendiğim Erkin Hanoğlu,solumda öz annem Meliha Hanoğlu,Meliha hanımın yanında ise İshak Hanoğlu...
Bir süre öylece evi izledik.
"İstersen abilerini daha fazla bekletmeyelim."dedi Meliha hanım.
Bir saniye,
ABİLERİM Mİ?
"Abilerim mi...?"diye sordum.Kaç çocukları vardı bu ailenin?
"Evet,üç tane abimiz var Ela."dedi Erkin.
Ben şok içinde onlara yavaşça başımı salladım sadece.Sonra da beraber eve doğru yürümeye başladık.
Kapının önüne geldiğimizde İshak bey anahtarla kapıyı açtı .
Hep beraber içeri girdiğimizde,ilk önce ayakkabılarımızı çıkarttık.Sonra onları vestiyere yerleştirdik ve Meliha hanım beni asansöre yönlendirdi.
Dört kişilik minik bir asansördü bu.
Asansörün ne alaka olduğunu düşünürken birden hatırladım,Meliha hanım bir dönem belinden ameliyet olmuştu ve 1 yıl kadar tekerlekli sandaylede kalması gerekmişti.
Bu asansörde odasına çıkabilmesi içindi yüksek ihtimalle.
Asansöre bindiğimizde,dört kişilik olmasına rağmen oldukça geniş olduğunu fark ettim.Meliha hanım ve ben beraber 2.kata çıktık.
Meliha hanım beni kalacağım odaya götürdü.
Büyük,sade bir odaydı.
"Kızım,sen şimdilik bu eşyalarla idare et.Yakın bir zamanda yeni ve beğendiğin eşyalar alırız,olur mu?"dedi bana bakarak.
"Y-yok.Gerçekten gerek yok Meliha hanım.Hem bu oda gayet yeterli ve güzel,lütfen benim için zahmete girmeyin."dedim mahcup bir şekilde.
Bu kadar değer görmeye alışık değildim...
Meliha hanım ise sadece gülerek kafasını iki yana sallamakla yetinmişti.
Cevap belliydi.
Gözlerinden anlaşılıyordu.
Tabikide gireceğim!
"Haydi gel seni abilerin ile tanıştırayım."dedi Meliha hanım ve biz tekrar aynı yerlerden geçerek salona geldik.
Salona girdiğimizde ise tam 5 erkek bizi bekliyordu.
Ve bunlardan üçü birazdan tanışacağım abilerimdi...
********
Helllooooooo astronotlar!
Şimdi diyeceksiniz,bu muhterem zaat neden bölümü en heyecanlı yerde bitirdi diye.
Cevap basit.
İnkılaba çalışmam lazım!
Şaka maka 8.sınıf olduk ve yaz kamplarıdan dolayı bölümleri kısa kısa yazıyorum.
Bölüm hakkındaki düşünceleriniz?
Kendinize iyi bakın.
Bir sonraki bölümde görüşürüz!👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀👩🏻🚀🫀🫀🫀🫀
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp İkizim(Askıda)
Подростковая литератураBen babamın ne diyeceğini merakla beklerken o histerik bir şekilde gülüp şöyle dedi; "Aksine,çok güzel birşey oldu.Bugün hastaneden aradılar beni.Ela'nın hastanede karıştığını söylediler.Yarın DNA testi yaptırmaya gideceğiz..." Gerçek ailem hikayes...
