CHAPTER 7
VICTORIA POV:
Nag mulat ako ng mata ng maramdaman kung may marahang humahaplos sa aking mukha, kinusot ko ng marahan ang aking mga mata para maka pag adjust ang aking paningin. Patuloy ang pag haplos ng kung sino man sa aking mukha, nakaka relax ang mga haplos niya pakiramdam ko maiingat ang bawat galaw niya.
"Nasaan ako?" I rose from bed but still couldn't catch a glimpse of my companion's face.
"You're at my place." agad kung nilingon ang nag salita pero ganun nalang ang gulat ko ng masilyan ko kung sino ang katabi ko, bakit siya nandito? bakit nandito ang propesora?
Agad akong lumayo sa kanya, kita ko naman ang pag lungkot ng kanyang mukha dahil sa pag layo ko, pero agad din itong napangiti habang naka tingin sa aking katawan. Dala ng kuryusidad ay sinundan ko ang mga mata niya kung saan naka tingin, halos takasan ako ng sarili kung dugo ng masilayan ko ang hubot hubad kung katawan.
Taranta kung hinablot ang blanket sa kama, agad kung binalot ang aking hubot hubad na katawan gamit ang makapal na blanket. Nilingon ko ang propesora na ngayon ay ngiting ngiti habang pinapanuod ng malaya ang aking katawan.
"You! bakit wala akong damit? bakit ako nandito? anong ginawa mo sakin huh?" ramdam ko ang pag sakit ng lalamonan ko ng sabihin ko ang mga katagang iyon, gusto ko siyang sugorin pero wala akong lakas ng luob para gawin yun, pakiramdam ko ang bigat ng aking katawan.
Her silence fueled my growing desire to confront her, she maintained a serious gaze, making it impossible to decipher her thoughts. With a slight cough, she adjusted her position on the bed, her eyes devoid of sympathy, replaced by amusement and joy evident on her face.
Napaka hayop!
"Answer my fucking question! anong ginawa mo sa akin!" hindi na yun patanong kundi isang mariing utos na kaylangan niyang sagotin sa mas lalong madaling panahon, kita ko ang pag awang ng bibig niya dahil sa inasta ko, hindi niya siguro inaasahan na mag mumura ako sa harapan niya.
Paano? paano ako hindi mag mumura kung siya mismo ang gumagawa ng paraan para hindi ko siya irespeto bilang isang babae, bilang isang propesora, bilang isang tao. Ubos na, ubos na ubos ang pasensya ko sa kanya, nakaka pagod na ang kahibangan niya, kung siya ay nag eenjoy sa kanyang ginagawa pwes ako hindi dahil tao din naman ako, may puso at may pakiramdam. Nasasaktan din ako kung alam niya lang.
I feel the burning sensation in my eyes, I sense that tears will immediately fall, I shut my eyes to prevent the impending tears from flowing.
Tumayo ito mula sa kama at marahang lumapit sa akin, hindi ako umatras matapang ko siyang tinitigan, kinamumuhian ko siya, galit ako sa kanya, galit na galit. Marahan niyang hinawakan ang mukha ko kasabay ang maiingat niyang pag haplos sa aking mukha, gusto ko siyang itulak palayo pero agad sumagi sa aking isip ang baby na dinadala niya. Hinayaan ko siyang gawin ang gusto niya dahil sinisigurado ko ito na ang huling paghawak niya sakin.
"I'm sorry." isang salitang lumabas mula sa kanyang bibig na labis ang dulot sa aking pagka tao, marahas kung pinunas ang mga luha kung trahidor sa aking mukha, pakiramdam ko nabingi ako sa kanyang tinuran.
"Patawad? yun lang? do you think deserve mo ang patawarin ka sa lahat ng mga kasalanan mo? sa tingin mo ba maibabalik mo pa ang buhay ko? ang buhay na sinira mo, ang mga pangarap ko na sinira mo, sinira mo dahil maka sarili ka, isa kang bal-"
PAAAAAAKKKKKK!
Hindi ko natapos ang sasabihin ko bigla niya akong sampalin ng malakas, pakiramdam ko namanhid ang aking mukha sa lakas ng sampal niya. Marahas ko siyang nilingon, kita ko ang sunod sunod ng pag tulo ng mga luha niya, I pity her, but damn, I pity myself more because of the foolishness she committed. She's so heartless, I wish I never met her. What a frustrating life.
