"belki başka bir evrende kendimizin tamamen zıttı ama bir yandan da aynısı olanı buluruz."
içinde bambaşka bir dünya barındıran birisin, sınırların olmadığı gibi kendin de yoksun. bu yoksun dünyada senden başka kimim var ki?
-fanfiction ()
ilk önce bu hikayeyi yazmakta ki en büyük hedefim geçmişteki travmalarımızın bizi ne kadar etkileyebileceğini göstermekti.
tıpkı cüneydin travmaları yüzünden yaşadığı sanrılar gibi.
bu bölümde her şeyi açığa kavuşturacağım. umarım bu kadar erken final yaptım diye kızmazsınız.
bu hikaye için, son kez iyi okumalar!💌
✮ ⋆ ˚｡𖦹 ⋆｡°✩
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✮ ⋆ ˚｡𖦹 ⋆｡°✩
"Sinan, oğlum! Uyan oğlum uyan!"
Sinan bir hışımla yerinden fırladı. Annesi karşısında ona anlamaz gözlerle bakarken o delirmiş gibi hissediyordu. Dili kitlenmişti âdeta, ağzını açamıyordu ama tir tir titrediğini hissediyordu.
"Oğlum, noldu kendine gel artık! Sinan nolursun bir cevap ver!"
Annesi o kadar seslenmesine rağmen hiçbir tepki alamadı. Sinan öyle bir boşluktaydı ki şu an onu kendi iç dünyasından çıkarmak zordu.
Kadın içeri gidip bir bardak soğuk su aldı ve geri geldi. Oğlunu bıraktığı yerde göremeyince panik oldu.
Etrafına bakındı.
Sinan camın önünde cenin pozisyonu almış bir şekilde duruyordu. Gözleri kan çanağı gibiydi. Bir şeyler mırıldandıyor fakat anlaşılmıyordu.
Annesi bu görüntüden dolayı ürperdi. Oğluna ne olduğunu anlayamamak onu çok fena sarsmıştı.
Bir umut oğluna seslendi. "Sinan, yavrum.."
Sinan annesine döndü. Gözlerinden yaşlar akmaya devam ediyordu.
Annesinin panik hali devam ederken Sinan birden yerinden kalktı. Etrafına baktı, bir şey arıyordu.
Salonun köşesinde duran vitrine döndü. Hızla kapağını açıp içini deşelemeye başladı.
"Sinan dur oğlum ne yapıyorsun annem nolur konuş benimle!"
"Kaçtım..Onu ölüme terk ettim..Yetişemedim yetişemedim.."
Kadın bir anda buz kesildi. Yüzündeki o korkmuş ifade gitti ve yerine dümdüz bakan bir kadın geldi.
