bankzitters one/two/threeshots

eetwedstrijd // mitthy, koebie

Pov: robbie

Vandaag hebben we weer opnamens voor een eetwedstrijd, ik heb pas een keer een eetwedstrijd gewonnen en ze lachen me daarom wel eens uit. Daarom ga ik vandaag super erg m'n best doen te winnen.

Ik moet helemaal naar fucking Zwolle rijden vanaf Eindhoven omdat ze zo nodig daar de locatie hebben gehuurd. Dus vertrek ik lekker vroeg. De laatste tijd ben ik vaak bezig met mijn gewicht, ik ben best wel dik en onzeker. Niemand weet het van mij en dat is maar beter zo.

In de auto luister ik lekker naar mijn playlist en zing ik hard mee. Na 2 uur ben ik er dan eindelijk. Iets te laat maar oke. Zelfs koen is er al. Daar ga ik natuurlijk opmerkingen over krijgen "gozerwijfie, je bent later dan koen. Hoe flik je dat nou weer," zegt Matt al tegen me, gelijk heeft ie. Maar ik ga echt niet voor zevenen m'n bed uit.

Al snel lopen we met z'n alle het gebouw in. Het is een extreme eet wedstrijd, alles duizen kcal per tepel- ehh ik bedoel zilveren deksel. Best kut als je wil afvallen. Gelukkig heb ik altijd mijn twee vingers nog. Ik zal het even uitleggen als je me niet begrijpt. De laatste tijd als ik me schuldig voel over het eten wat ik op heb, steek ik twee vingers in mijn keel en forceer ik mezelf om alle calorieën er weer uit te kotsen.

De eerste ronde gaat nog wel. Ik heb een bak vol paprika ribbelchips. Ik vind het niet heel lekker maar het kan erger. Raoul heeft bijvoorbeeld een hele brie, Matt heeft heel veel Jan pannenkoeken, koen heeft een zak met biggetjes snoepjes, die hij helemaal zit af te kraken omdat ze vegan zijn en miel heeft de heetste noedels ter wereld. Ook niet heel fijn al vraag je het mij.

De rondes daarna vergaan een beetje hetzelfde. Soms heb ik iets kuts en soms iets lekkers maar ik blijf doorzetten, ik wil immers wel winnen. Ik sta in de finale samen met milo, misschien kan ik winnen maar ik acht de kans klein.

We maken tegelijk onze schalen open en beginnen met eten. "Rob, dikzak dit gaat je makkelijk lukken," word er geroepen. Niet heel chill ofzo als je aan het eten bent en ze je dik noemen "komop beruchte vleesvulkaan," ook milo word aangemoedigd. Ik probeer me in m'n hoofd te bedenken hoe slecht miel zich nu voelt door de kut opmerkingen van de rest. "Dikke milo tegen dikke rob, de battle," wat een kankerlijers zijn die gasten ook ik heb niet eens meer behoefde om te winnen.

Elke hap die ik neem word er wel iets vervelends gezegd. Is het niet tegen mij, dan is het wel tegen milo. "Ik geef op," zeg ik dan omdat het me echt te veel word. Ik ren naar de wc en zie hoe milo snel zijn laatste hap naar binnen werkt.

Ik doe de deur van de wc open en zak naar beneden en zak door mijn benen. Ik barst in tranen uit, ben ik echt zo dik dan. Na een tijdje zo gezeten te hebben ga ik zonder gedag te zeggen naar huis.

Thuis aangekomen ga ik op mijn loopband staan en doe ik nog snel een cardio workout. Ik ga op de bank liggen en rust even uit. Totdat mijn telefoon onder me begint te trillen. Koen.

Hoi met robbie.

Hoi Rob, met koen ik wou even checken hoe 't met je gaat, je zag er uit alsof je het moeilijk had vandaag

Dankje koen, maar er is niks ik was gewoon een beetje misselijk

Je was niet misselijk rob, je was onzeker

Ik- koen ik-

Zo ging het gesprek totdat ik na die zin in huilen uitbarste. En koen me probeerde te troosten

Robbie, ik kom naar je toe. Je kan zo niet alleen zijn

Koen, ik- dat hoeft echt niet hoor ik red me wel

Nee ik kom rob, geen keuze aan.

En zo was koen onder weg.

Na een half uurtje was hij daar dan, de bel ging en ik liet hem binnen. Meteen gaf hij me een dikke knuffel.
Ik begon weer te huilen. "Och liefje toch, tis oke, laat het er maar uit," ik vind dit zo lief van hem, hoe hij me liefje noemt terwijl hij een week geleden toen ik mijn gevoelens naar hem toe deelde zei dat hij er nog niet klaar voor was.

Daar lagen we zo nog een uur niks zeggend, gewoon knuffelend. "Robje, het spijt me zo, ookal was ik het niet eens ik wil me verontschuldigen voor wat we hebben gedaan, het was niet oke om je onzeker te maken," Hij spreekt recht vanuit zijn hart, en ik weet ook wel dat hij er niet bij hoorde. "Ik snap het koen, alleen ik voel me zo dik," "robbie, je bent alles behalve dik, je bent de mooiste knapste aardigste jongen die ik ken, je hoeft echt niet onzeker te zijn, je bent perfect liefje." Zegt koen tegen me. Ik begin spontaan te blozen.

Na nog even gepraat en uitgehuild te hebben gaan koen en ik slapen. Allebei in mijn bed, een grote stap voor ons beiden maat we zijn er klaar voor.

Als we eenmaal liggen ga ik op zijn borst liggen en aait hij rustig door mijn haren. "Weltrusten mijn perfecte robje," "mhn Weltrusten koentje," zeg ik nog snel bijna slapend.

Pov milo:
Als we in de auto stappen barst ik in tranen uit. En Matt vangt me op, "huil maar schatje, het is goed. Ik ben bij je," troost hij me. "Waarom moeten ze altijd mij dik noemen, ik ben al zo onzeker Matt," "Ik weet het schatje, ik weet het. Maar onthoud, je bent echt niet dik lieffie." Hij is zo lief voor me, "je bent mijn perfecte miel, ik hou van je," zegt hij nog voordat hij de auto start. We rijden weg. Hij met zijn hand op mijn been, en mijn vingers in de zijne gevlochten.

~Ze wisten het niet eens van elkaar~

_____________________________________
1015 woorden